Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

Λοιμώδης μονοπυρήνωση

Η λοιμώδης μονοπυρήνωση είναι μια ιογενής λοίμωξη που παρουσιάζεται με συμπτώματα γρίπης, και συνήθως αυτοϊάται σε λίγες εβδομάδες με τη βοήθεια άφθονων υγρών και ανάπαυσης.

Προκαλείται συνήθως από τον ιό Epstein-Barr (EBV), ένα πολύ κοινό ερπητοϊό που εκτίθενται σε κάποια στιγμή τα περισσότερα παιδιά. Τα βρέφη και τα μικρά παιδιά που έχουν μολυνθεί με EBV συνήθως έχουν πολύ ήπια συμπτώματα ή και καθόλου. Αλλά οι έφηβοι και οι νεαροί ενήλικες που μολύνονται αναπτύσσουν συχνά το σύνδρομο της λοιμώδους μονοπυρήνωσης. Η ονομασία «μονοπυρήνωση» αναφέρεται στην αύξηση ενός τύπου λευκών αιμοσφαιρίων (λεμφοκύτταρα) σε σχέση με τα άλλα συστατικά του αίματος ως αποτέλεσμα της λοίμωξης από EBV.

Τρόποι μετάδοσης
Η λοιμώδης μονοπυρήνωση μεταδίδεται με επαφή από άτομο σε άτομο.  Μεταδίδεται με το φιλί (εξ’ου και το όνομα «νόσος του φιλιού»), το βήχα, το φτέρνισμα, ή οποιαδήποτε επαφή με τα σταγονίδια από το σάλιο κάποιου που έχει μολυνθεί με τον ιό. Μπορεί επίσης να μεταδοθεί μέσω άλλων μορφών άμεσης επαφής, όπως με κοινή χρήση τροφίμων ή ποτών από το ίδιο δοχείο ή σκεύος. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι η λοιμώδης μονοπυρήνωση μπορεί να μεταδοθεί και σεξουαλικά.

Η έρευνα έχει δείξει ότι, ανάλογα με τη μέθοδο που χρησιμοποιείται για την ανίχνευση του ιού, το 20% -80% των ανθρώπων που είχαν μονοπυρήνωση και έχουν αποκατασταθεί, θα συνεχίσει να εκκρίνει τον ιό EBV στο σάλιο τους για χρόνια, λόγω των περιοδικών "επανενεργοποιήσεων"  της ιογενούς λοίμωξης. 

Πρόληψη
Δεν υπάρχει εμβόλιο για τον ιό Epstein-Barr, αλλά μπορείτε να προστατεύσετε τα παιδιά με το ν’ αποφεύγουν τη στενή προσωπική επαφή με άλλα παιδιά που πάσχουν.

Αλλά όπως αναφέραμε, μερικές φορές οι άνθρωποι έχουν τον ιό χωρίς συμπτώματα και μπορούν να τον μεταφέρουν στους άλλους χωρίς να νοσούν οι ίδιοι. Στην πραγματικότητα, αυτά τα άτομα πιστεύεται ότι είναι η κύρια πηγή μετάδοσης του ιού.  

Έτσι διδάξτε στα παιδιά να πλένουν τα χέρια τους συχνά, και να μην μοιράζονται  ποτά ή σκεύη φαγητού με άλλους, ακόμα και όταν φαίνονται υγιείς. Το γεγονός ότι μέχρι και το 95% των ενηλίκων έχουν αντισώματα για EBV υποδηλώνει ότι η πρόληψη της λοίμωξης είναι δύσκολη αν όχι αδύνατη.

Συμπτώματα
Η περίοδος επώασης, δηλαδή ο χρόνος από την αρχική λοίμωξη από τον ιό μέχρι την εμφάνιση των συμπτωμάτων, είναι μεταξύ τεσσάρων και έξι εβδομάδων.  Κατά τη διάρκεια μιας λοίμωξης, ένα άτομο είναι πιθανόν να μεταδώσει τον ιό σε άλλους για τουλάχιστον μερικές εβδομάδες.

Τα συμπτώματα της μονοπυρήνωσης  συχνά να συγχέoνται με τη γρίπη ή την στρεπτοκοκκική φαρυγγίτιδα. Καλέστε το γιατρό εάν το παιδί σας έχει υψηλό πυρετό, πόνο ή ερυθρότητα στο λαιμό, διόγκωση των λεμφαδένων (στον τράχηλο, στις μασχάλες ή στη βουβωνική χώρα), ή ανεξήγητη συνεχή κόπωση και αδυναμία.

Άλλα συμπτώματα μονοπυρήνωσης μπορεί να περιλαμβάνουν: αδιαθεσία, πονοκεφάλους, πόνο στους μυς, ηπατομεγαλία, σπληνομεγαλία, δερματικό εξάνθημα, κοιλιακό άλγος.

Οι αμυγδαλές καλύπτονται από  λευκωπό επίχρισμα σε τουλάχιστον ένα τρίτο των περιπτώσεων.  Ο σπλήνας διογκώνεται στο 50% περίπου των ασθενών με μονοπυρήνωση. Διόγκωση του ήπατος και διαταραχές σε δοκιμασίες ηπατικής λειτουργίας (εξετάσεις αίματος) μπορεί να ανιχνευθεί.  Περίπου 5% των ασθενών παρουσιάζουν κόκκινο εξάνθημα σε όλο το σώμα, το οποίο έχει παρόμοια εμφάνιση με το εξάνθημα της ιλαράς .  Νωρίς στην πορεία της νόσου (κατά τη διάρκεια των πρώτων ημερών της ασθένειας), ένα προσωρινό πρήξιμο ( οίδημα) στα δύο άνω βλέφαρα μπορεί να εμφανιστεί.

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν εκτεθεί στον ιό, και ως αποτέλεσμα της έκθεσης, έχουν αναπτύξει ανοσία στον ιό.  Αξίζει να σημειωθεί ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν εκτεθεί στον EBV δεν αναπτύσσουν ποτέ μονοπυρήνωση, δηλαδή νοσούν υποκλινικά.

Διάγνωση
Ο γιατρός θα συστήσει πιθανώς μια εξέταση αίματος για να γίνει η διάγνωση. Νωρίς στην πορεία της νόσου, εξετάσεις αίματος μπορεί να δείξουν μια αύξηση σε έναν τύπο λευκών αιμοσφαιρίων (λεμφοκύτταρα).  Μερικά από αυτά τα αυξημένα λεμφοκύτταρα έχουν μια ασυνήθιστη εμφάνιση κατά την προβολή στο μικροσκόπιο και ονομάζονται «άτυπα».

Πιο ειδικές εξετάσεις αίματος, όπως το Monotest και το τεστ ετερόφιλων αντισωμάτων μπορεί να επιβεβαιώσει τη διάγνωση.  Οι εξετάσεις αυτές βασίζονται στο ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού να παράγει μετρήσιμα αντισώματα κατά του EBV.  Δυστυχώς, τα αντισώματα μπορεί να μην ανιχνεύονται μέχρι τη δεύτερη ή την τρίτη εβδομάδα της νόσου.  Μια εξέταση αίματος μπορεί επίσης να αποκαλύψει ανωμαλίες στη λειτουργία του ήπατος(αυξημένες τρανσαμινάσες).

Το 95% των ενηλίκων έχουν αντισώματα κατά του EBV.  Αυτό σημαίνει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, κάποια στιγμή στη ζωή τους, έχουν μολυνθεί με τον EBV.  Το ανοσοποιητικό σύστημα του σώματος παράγει αντισώματα για την καταστροφή των ιών και των βακτηρίων που έχουν εισβάλλει στον οργανισμό. Αυτά τα ειδικά αντισώματα μπορούν να ανιχνευθούν στο αίμα των ανθρώπων που έχουν μολυνθεί. Δεν είναι γνωστό γιατί μερικοί άνθρωποι αναπτύσσουν τα συμπτώματα λοιμώδους μονοπυρήνωσης ενώ άλλοι φαίνεται να έχουν αντισώματα EBV χωρίς να αναπτύξουν τα συμπτώματα. Είναι πιθανό ότι πολλές λοιμώξεις συμβαίνουν με ήπια συμπτώματα και δεν αναγνωρίζονται.

Επιπλοκές
Τα περισσότερα παιδιά  αναρρώνουν πλήρως χωρίς κανένα πρόβλημα, αλλά σε σπάνιες περιπτώσεις, μπορεί να συμβούν επιπλοκές.  Αυτές μπορεί να περιλαμβάνουν προβλήματα με το συκώτι ή σπλήνα, αναιμία, μηνιγγίτιδα, δυσκολία στην αναπνοή, ή φλεγμονή της  καρδιάς.

Μία κοινή, αλλά συνήθως όχι σοβαρή, επιπλοκή της μονοπυρήνωσης είναι μια ήπια φλεγμονή του ήπατος(ηπατίτιδα). Αυτή η μορφή ηπατίτιδας σπάνια είναι σοβαρή ή απαιτεί θεραπεία.  Η διεύρυνση του σπλήνα που συχνά εμφανίζεται μπορεί να προκαλέσει τραυματική ρήξη σπληνός, μια συχνή επιπλοκή. Το πρήξιμο του λαιμού και των αμυγδαλών μπορεί επίσης να οδηγήσει σε απόφραξη των αεραγωγών, όταν είναι εκτεταμένο.

Ευτυχώς, οι πιο σοβαρές επιπλοκές της μονοπυρήνωσης  είναι αρκετά σπάνιες, και πολύ σπάνια συμβαίνουν σε υγιείς ανθρώπους. Οι σοβαρές επιπλοκές περιλαμβάνουν την καταστροφή των ερυθρών αιμοσφαιρίων (αιμολυτική αναιμία),την φλεγμονή του σάκου που περιβάλλει την καρδιά (περικαρδίτιδα), την φλεγμονή του καρδιακού μυ (μυοκαρδίτιδα ), και την φλεγμονή του εγκεφάλου (εγκεφαλίτιδα). Η  λοιμώδης μονοπυρήνωση τείνει να είναι πιο επιθετική σε ασθενείς με μη φυσιολογικό ανοσοποιητικό σύστημα, όπως τα άτομα με AIDS ή εκείνοι που λαμβάνουν φάρμακα που καταστέλλουν τη λειτουργία του ανοσοποιητικού.

Ο EBV έχει συνδεθεί με ορισμένες μορφές καρκίνου, συνηθέστερα λεμφώματα.  Έχει βρεθεί να σχετίζεται με δύο τύπους κακοήθειας, καρκίνο του ρινοφάρυγγα και το λέμφωμα Burkitt της γνάθου. Επιπλέον, πολυάριθμες μελέτες έχουν διαπιστώσει ότι η EBV λοίμωξη σχετίζεται με την ανάπτυξη τουλάχιστον ενός υποτύπου της νόσου του Hodgkin.  Ωστόσο, δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που έχουν μολυνθεί με τον EBV, ποτέ δεν αναπτύσσουν αυτούς τους τύπους όγκων, η EBV λοίμωξη δεν μπορεί να θεωρηθεί η μοναδική αιτία αυτών των καρκίνων.  Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που είχαν λοιμώδη μονοπυρήνωση αναρρώνουν πλήρως, χωρίς σοβαρές επιπλοκές.

Μονοπυρήνωση και Αθλητισμός
Οι γιατροί συνήθως συστήνουν στα παιδιά που πέρασαν λοιμώδη μονοπυρήνωση ν’ αποφεύγουν τα αθλήματα για τουλάχιστον ένα μήνα μετά το τέλος των συμπτωμάτων, επειδή o σπλήνας είναι συνήθως διευρυμένος προσωρινά από την ασθένεια. Σ’ ένα διευρυμένο σπλήνα μπορεί εύκολα να συμβεί ρήξη - προκαλώντας εσωτερική αιμορραγία, πυρετό, και κοιλιακό άλγος –κατάσταση απειλητική για την ζωή που απαιτεί επείγουσα επέμβαση.  Έντονες δραστηριότητες, αθλήματα, άρση βαρών, χορός, ποδήλατο ή ακόμα και  πάλη με τα αδέλφια ή τους φίλους θα πρέπει να αποφεύγεται.

Θεραπεία
Στις περισσότερες περιπτώσεις  καμία ειδική θεραπεία δεν είναι απαραίτητη.  Η ασθένεια είναι συνήθως αυτοπεριοριζόμενη. Καλός ύπνος και ξεκούραση είναι σημαντικά. Η καλύτερη θεραπεία στην λοιμώδη μονοπυρήνωση για την ανακούφιση των συμπτωμάτων είναι η ανάπαυση και η λήψη άφθονων υγρών, ιδιαίτερα νωρίς στην πορεία της νόσου, όταν τα συμπτώματα είναι  πιο σοβαρά.  Acetaminophen ή ibuprofen μπορεί να βοηθήσουν στην ανακούφιση του πυρετού, του πονοκέφαλου και των μυϊκών πόνων (προσοχή μην χορηγήσετε ποτέ ασπιρίνη).

Ο πόνος στο λαιμό είναι χειρότερος κατά τη διάρκεια της πρώτης εβδομάδας της ασθένειας και στη συνέχεια  υποχωρεί κατά τις επόμενες επτά έως 10 ημέρες.  Οι πρησμένοι λεμφαδένες συνήθως υποχωρούν κατά την τρίτη εβδομάδα.

Περιστασιακά, στρεπτοκοκκική επιμόλυνση στο λαιμό μπορεί να εμφανιστεί και τότε θεραπεία εκλογής είναι η πενικιλίνη ή η ερυθρομυκίνη . Η αμπικιλλίνη και η αμοξικιλλίνη θα πρέπει να αποφεύγονται ,γιατί το 90% των ασθενών με λοιμώδη μονοπυρήνωση θα αναπτύξουν κάποιο εξάνθημα όταν πάρουν αυτά τα φάρμακα και θα θεωρηθεί λανθασμένα  ότι έχουν αλλεργία. 

Η κορτιζόνη είναι ένα φάρμακο που κατά καιρούς δίνεται για τη θεραπεία της σοβαρής αμυγδαλικής διόγκωσης που εμποδίζει την αναπνοή και απειλεί με απόφραξη των αεραγωγών.

Αντι-ιϊκά φάρμακα δεν έχει αποδειχθεί ότι είναι αποτελεσματικά στην αντιμετώπιση των συμπτωμάτων της μονοπυρήνωσης.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα συμπτώματα περνάνε μέσα σε λίγες εβδομάδες (σε 2 έως 4 εβδομάδες). Αλλά σε μερικούς ασθενείς, η κόπωση και η αδυναμία μπορεί να διαρκέσει για μήνες μετά την οξεία φάση της νόσου.  Εάν τα συμπτώματα φαίνεται να επιμένουν, ή αν έχετε οποιεσδήποτε άλλες ερωτήσεις, μιλήστε με το γιατρό σας.

Συμπέρασμα
Η λοιμώδης μονοπυρήνωση είναι συνήθως αυτοπεριοριζόμενη νόσος, αν και πολλές φορές είναι παρατεταμένη και συχνά δυσάρεστη ασθένεια.  Ενώ συνήθως δεν είναι απαραίτητη κάποια θεραπεία, οι επιπλοκές που πιθανόν να προκύψουν από την ασθένεια αυτή χρειάζονται ιατρική αντιμετώπιση.

Περίληψη
  • Η λοιμώδης μονοπυρήνωση είναι μια μεταδοτική ασθένεια που προκαλείται από τον ιό Epstein-Barr (EBV).
  • Η μόλυνση μπορεί να μεταδοθεί με το σάλιο, και η περίοδος επώασης είναι τέσσερις έως έξι εβδομάδες.
  • Οι περισσότεροι ενήλικες έχουν εργαστηριακά ευρήματα (αντισώματα κατά του EBV) ενδεικτικά μιας προηγούμενης λοίμωξης από EBV και έχουν ανοσία στην περαιτέρω μόλυνση.
  • Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν πυρετό, κόπωση, πόνο στο λαιμό, και διόγκωση των λεμφαδένων.
  • Η διάγνωση  επιβεβαιώνεται με εξετάσεις αίματος.
  • Η μονοπυρήνωση μπορεί να προκαλέσει φλεγμονή του ήπατος (ηπατίτιδα) και η διεύρυνση του σπλήνα.
  • Οι άνθρωποι που νόσησαν μπορεί να συνεχίσουν να αποβάλλουν τα σωματίδια του ιού στο σάλιο τους κατά τη διάρκεια επανενεργοποίησης της ιογενούς λοίμωξης καθ όλη τη διάρκεια της ζωής τους.
  • Η έντονη άσκηση θα πρέπει να αποφεύγεται στην ασθένεια και στη φάση ανάρρωσης για την πρόληψη της ρήξης του σπλήνα.

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Ουρολοιμώξεις

Οι λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος αποτελούν ένα αρκετά σοβαρό και πολύ συχνό πρόβλημα υγείας στον παιδικό πληθυσμό. Υπολογίζεται ότι ένα ποσοστό 3-5% των κοριτσιών και περίπου 1 % των αγοριών θα παρουσιάσουν κάποια λοίμωξη του ουροποιητικού κατά την παιδική ηλικία.

Το ουροποιητικό σύστημα αποτελείται από τα νεφρά (δύο όργανα που παράγουν τα ούρα), τους ουρητήρες (δύο σωλήνες που μεταφέρουν τα ούρα από τα νεφρά στην κύστη), την ουροδόχο κύστη (όπου μαζεύονται τα ούρα και μένουν μέχρι να ουρήσει το άτομο) και την ουρήθρα.

Ανάλογα με την εντόπιση υπάρχουν 4 βασικές μορφές λοίμωξης του ουροποιητικού συστήματος:
  1. Αν η λοίμωξη εμφανίζεται στην ουρήθρα, τότε ονομάζεται ουρηθρίτιδα.
  2. Από την ουρήθρα τα μικρόβια συχνά κινούνται προς την ουροδόχο κύστη. Εκεί μπορούν να πολλαπλασιαστούν εύκολα στα ούρα κι αν μάλιστα ένα παιδί δεν αδειάζει συχνά την κύστη του, να προκαλέσουν μια φλεγμονή της που ονομάζεται κυστίτιδα.
  3. Στις περιπτώσεις εκείνες που τα μικρόβια ανεβαίνουν διαμέσου των ουρητήρων και προσβάλλουν τα νεφρά, προκαλείται πυελονεφρίτιδα.
  4. Μια τελευταία κατηγορία αποτελεί η ασυμπτωματική βακτιουρία. Όταν δηλαδή ανιχνεύονται μικρόβια στα ούρα χωρίς να υπάρχει κάποιο σύμπτωμα στο παιδί.
Τα ούρα κανονικά είναι στείρα. Περιέχουν νερό, άλατα και γενικά ουσίες που αποβάλλονται από τον οργανισμό, αλλά όχι βακτήρια, ιούς και μύκητες. Το ουροποιητικό σύστημα επικοινωνεί με το περιβάλλον με το έξω στόμιο της ουρήθρας. Η λοίμωξη προκύπτει όταν μικροοργανισμοί, συνήθως μικρόβια, εισέρχονται από το στόμιο της ουρήθρας και αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται.

Τα μικρόβια στις περισσότερες περιπτώσεις προέρχονται από το έντερο, δηλαδή το παιδί μολύνεται από μικρόβια που βρίσκονται στα δικά του κόπρανα και αποτελούν φυσιολογική χλωρίδα του εντέρου. Το συχνότερο από αυτά τα μικρόβια είναι το κολοβακτηρίδιο. Σε σπάνιες περιπτώσεις, κυρίως σε νεογνά και βρέφη, η λοίμωξη μπορεί να οφείλεται σε διασπορά μικροβίων με το αίμα.

Παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξη ουρολοιμώξεων.
Γενικά τα κορίτσια παρουσιάζουν συχνότερα ουρολοιμώξεις σε σχέση με τα αγόρια. Πιθανόν επειδή η ουρήθρα (ο σωλήνας που μεταφέρει τα ούρα από την κύστη στα έξω γεννητικά όργανα) είναι πιο κοντή απ ότι στα αγόρια. Επίσης το έξω στόμιο της ουρήθρας στα κορίτσια βρίσκεται ανατομικά πιο κοντά στο έξω στόμιο του εντέρου και - συνεπώς - ευκολότερα μπορεί να μεταφερθούν μικρόβια από το έντερο στην ουροδόχο κύστη. Στα μικρότερα σε ηλικία παιδιά, παράγοντες όπως η έλλειψη εκπαίδευσης στην τουαλέτα, ο καθαρισμός της γεννητικής περιοχής με λάθος φορά (δηλ. από πίσω προς τα εμπρός), η μη καλή κένωση της ουροδόχου κύστης, η ανεπαρκής πρόσληψη υγρών και η δυσκοιλιότητα αυξάνουν την πιθανότητα ουρολοιμώξεων. Σημαντικό ρόλο παίζουν επίσης και ανατομικά προβλήματα, όπως η κυστεοουρητηρική παλινδρόμηση (έτσι λέγεται η κατάσταση όπου τα ούρα που έχουν κατέβει από τα νεφρά, μέσα από τον ουρητήρα  γυρίζουν πάλι προς τα πίσω), η μη καλή αποκάλυψη της βαλάνου στα αγόρια και περιπτώσεις απόφραξης του ουροποιητικού.

Γιατί είναι σημαντική η διάγνωση της ουρολοίμωξης.
Οι ουρολοιμώξεις κατά τη νεογνική και βρεφική ηλικία είναι πάρα πολύ σημαντικό να διαγνωστούν έγκαιρα και να θεραπευτούν πλήρως διότι μπορεί να οδηγήσουν σε βαριά νεφρική βλάβη όπως νεφρικές ουλές ,μείωση της νεφρικής λειτουργίας ,αυξημένη αρτηριακή πίεση.

Ποια είναι τα συμπτώματα μιας λοίμωξης του ουροποιητικού.
Τα σημεία και τα συμπτώματα μιας λοίμωξης του ουροποιητικού ποικίλουν και εξαρτώνται από την ηλικία και από το σημείο της λοίμωξης. Στα νεογνά και βρέφη δεν είναι απαραίτητη η παρουσία πυρετού για την εκδήλωση μιας ουρολοίμωξης και συχνά τα συμπτώματα είναι μη ειδικά, πχ. το παιδί δεν έχει όρεξη να φάει, δεν παίρνει βάρος.

Η κυστίτιδα συνήθως εκδηλώνεται με ενοχλήσεις κατά την ούρηση, χωρίς πυρετό, ενώ η παρουσία υψηλού πυρετού με ρίγος μαζί με συμπτώματα από το ουροποιητικό παραπέμπει σε λοίμωξη του ανώτερου ουροποιητικού (οξεία πυελονεφρίτιδα).

Συχνά συμπτώματα ουρολοίμωξης σε νεογνά, βρέφη είναι:
Πυρετός, πόνος στην κοιλιά, , άσχημη οσμή ούρων, μειωμένη πρόσληψη βάρους ή απώλεια βάρους, ευερεθιστότητα, εμετοί ,διάρροιες δυσκολία στη σίτιση.

Συμπτώματα ουρολοίμωξης σε μεγαλύτερα παιδιά είναι:
Πυρετός, κοιλιακό άλγος, πόνος στην οσφυϊκή χώρα, αίσθηση πληρότητας της κοιλιάς, συχνουρία, πόνος ή τσούξιμο κατά την ούρηση, μικρή ποσότητα ούρων παρά την έντονη διάθεση για ούρηση, ενούρηση, αίμα στα ούρα (αιματουρία), κακή οσμή ούρων.

Πώς τίθεται η διάγνωση μιας ουρολοίμωξης.
Ο εργαστηριακός έλεγχος απαραίτητα περιλαμβάνει γενική εξέταση ούρων και καλλιέργεια ούρων. Πιθανόν σε περίπτωση υποψίας οξείας πυελονεφρίτιδας να σας ζητηθεί συμπληρωματικά να γίνει γενική αίματος και δείκτες φλεγμονής.

Η εξέταση που θέτει τη διάγνωση της ουρολοίμωξης είναι η καλλιέργεια των ούρων. Η καλλιέργεια ολοκληρώνεται αφού περάσουν 48 ώρες.

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι με τουs οποίουs μπορεί να ληφθεί μια καλλιέργεια ούρων.
Τέτοιοι είναι: η λήψη με την τοποθέτηση ουροσυλλέκτη (ειδικό σακουλάκι), με ελεύθερη ούρηση (στο μέσο αυτής) και τη χρήση αποστειρωμένου δοχείου, ο καθετηριασμόs της κύστης και η υπερηβική παρακέντηση. Οι τελευταίοι έχουν μεγαλύτερο ποσοστό ακρίβειας, αλλά και κάποια μειονεκτήματα. Η επιλογή του τρόπου λήψης ανήκει αποκλειστικά στον παιδίατρο και εξαρτάται κατά κύριο λόγο από την ηλικία του παιδιού.

Πριν τη λήψη της καλλιέργειας θα πρέπει να γίνεται καλός καθαρισμός της περιγεννητικής περιοχής με σαπούνι και νερό, ενώ θα πρέπει να αποφεύγεται η χρήση αντισηπτικών. Θα πρέπει πάντως να επισημανθεί ότι εάν η λήψη των ούρων γίνει στο σπίτι, τότε τα ούρα θα πρέπει να μεταφερθούν γρήγορα (το αργότερο μέσα σε μισή ώρα) στο εργαστήριο για την αποφυγή του ψευδώς θετικού αποτελέσματος. Αλλιώς μπορούμε να τα κρατήσουμε στο ψυγείο για λίγες ώρες, σε άσηπτο καλά κλεισμένο δοχείο.

Θεραπεία ουρολοίμωξης.
Συνήθως απαιτείται αντιβίωση για 5-15 ημέρες. Αυτή χορηγείται από το στόμα, εκτός από τις περιπτώσεις εκείνες που το παιδί είναι πολύ μικρό σε ηλικία ή είναι πολύ βαριά η κλινική του εικόνα.

Η αγωγή αρχίζει αφού έχει δοθεί η καλλιέργεια ούρων και πριν την ολοκλήρωσή της, έτσι ώστε να είναι έγκαιρη και τροποποιείται αν χρειαστεί, αφού βγει και το αντιβιόγραμμα. Σε ορισμένες περιπτώσεις το παιδί μπορεί να χρειαστεί να πάρει κάποιο αντιβιοτικό προληπτικά για μεγάλο χρονικό διάστημα σε μικρότερη δόση, μια φορά κάθε βράδυ. Μην διακόπτετε τη θεραπεία νωρίτερα από τον χρόνο που σας έχουν καθορίσει επειδή το παιδί φαίνεται καλά. Η ουρολοίμωξη μπορεί έτσι να επανέλθει και τα υπεύθυνα μικρόβια να γίνουν ανθεκτικά.

Για κάποιο διάστημα θα χρειαστεί να επαναλαμβάνετε καλλιέργειες ούρων σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Ο ακτινολογικός έλεγχος του ουροποιητικού είναι απαραίτητος για να αποκλειστούν ανατομικές ανωμαλίες που προδιαθέτουν στην εμφάνιση ουρολοιμώξεων. Αυτός εξαρτάται από την ηλικία του παιδιού και την έκταση της λοίμωξης. Συνήθως ο έλεγχος περιλαμβάνει τις εξής εξετάσεις:
  1. Υπερηχογράφημα νεφρών-ουρητήρων κύστης. Το υπερηχογράφημα δίνει αρκετά στοιχεία για την ανατομία του ουροποιητικού συστήματος, όπως την θέση και το μέγεθος των νεφρών, δεν δίνει όμως στοιχεία για τη λειτουργικότητα τους.
  2. Κυστεοουρηθρογραφία. Αυτή η εξέταση γίνεται με την έγχυση σκιαγραφικού με καθετήρα και ελέγχει με μεγάλη λεπτομέρεια την ανατομία της ουρήθρας και της ουροδόχου κύστης. Ένα από τα συχνά ευρήματα αυτής της εξέτασης είναι η ύπαρξη κυστεοουρητηρικής παλινδρόμησης.
  3. Σπινθηρογράφημα νεφρών (DMSA ή DΤΡΑ). Η εξέταση αυτή γίνεται με τη χρήση ειδικού ραδιοϊσοτόπου που εισέρχεται ενδοφλέβια και μετά από κάποιο χρόνο αποβάλλεται από τους νεφρούς. Με αυτόν τον τρόπο ελέγχεται πολύ καλά η λειτουργικότητα και το σχήμα των νεφρών και αν γίνεται φυσιολογικά η απέκκριση των ούρων.
Τι είναι η κυστεουρητηρική παλινδρόμηση.
Σε περίπου 1/3 των ουρολοιμώξεων συνυπάρχει κυστεοουρητηρική παλινδρόμηση.
Κυστεοουρητηρική παλινδρόμηση, ονομάζεται η κατάσταση εκείνη κατά την οποία τα ούρα από την ουροδόχο κύστη παλινδρομούν προς τους ουρητήρες. Η παλινδρόμηση οφείλεται σε ανατομική ή λειτουργική ανωμαλία της βαλβίδας στη συμβολή της κύστης και των ουρητήρων. Κατ αυτόν τον τρόπο τα μικρόβια από την ουροδόχο κύστη μπορούν να ανέβουν προς τα νεφρά και να προκαλέσουν πυελονεφρίτιδα. Ανάλογα με την έκταση της παλινδρόμησης, διακρίνονται 5 βαθμοί, από τους οποίους ο πρώτος είναι ο ελαφρύτερος και ο πέμπτος ο βαρύτερος. Η κυστεοουρητηρική παλινδρόμηση μπορεί με την πάροδο του χρόνου να μειωθεί ή και να εξαλειφθεί από μόνη της. Η πιθανότητα αυτή είναι τόσο μεγαλύτερη, όσο μικρότερος είναι ο βαθμός της. Σε αντίθετη περίπτωση διορθώνεται χειρουργικά. Έχει μεγάλη σημασία η έγκαιρη αναγνώριση της κυστεοουρητηρικής παλινδρόμησης, ιδίως στα βρέφη και στα μικρά παιδιά, διότι οι επανειλημμένες ουρολοιμώξεις μπορεί να οδηγήσουν σε νεφρικές ουλές.

Συμβουλές για να προφυλάξετε το παιδί σας από ουρολοιμώξεις:
  • Αποφύγετε να πλένετε τα παιδιά καθιστά μέσα στο μπανάκι τους, είναι καλύτερο να κάνουν ντους.
  • Καθαρίζετε τη γεννητική περιοχή με φορά από εμπρός προς τα πίσω και διδάξτε το παιδί να κάνει το ίδιο όταν μεγαλώσει.
  • Καθαρίζετε καλά την άκρη της βαλάνου του νηπίου, τραβώντας προς τα κάτω την ακροποσθία, και διδάξτε του να κάνει και εκείνο το ίδιο όταν μεγαλώσει.
  • Μάθετε στο παιδί σας να ουρεί κατά τακτά χρονικά διαστήματα (ανά 3-4 ώρες) και να μην κρατάει τα ούρα του. Σ αυτό βοηθάει η καθημερινή κατανάλωση αρκετής ποσότητας υγρών.
  • Μάθετε στο παιδί σας να αδειάζει τελείως την ουροδόχο κύστη του και όχι να πηγαίνει στην τουαλέτα βιαστικά.
  • Αντιμετωπίστε τη δυσκοιλιότητα, αν υπάρχει, γιατί έτσι αυξάνεται η πίεση στην ουροδόχο κύστη.

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Μητρικός θηλασμός

Η σωστότερη διατροφή για το μωρό είναι το ανθρώπινο γάλα γιατί ανταποκρίνεται πλήρως στις ανάγκες του βρέφους, έχει τις απαραίτητες θρεπτικές ουσίες στις καταλληλότερες αναλογίες, τη σωστή γεύση και είναι στην σωστή θερμοκρασία.

Η σύστασή του υπερτερεί του βιομηχανοποιημένου γάλακτος κι αλλάζει ανάλογα με τις διατροφικές ανάγκες του βρέφους τόσο στη διάρκεια του γεύματος ,όσο και κατά την διάρκεια της περιόδου του  θηλασμού. Η σύσταση του επίσης διαφοροποιείται αν το μωρό είναι πρόωρο ή τελειόμηνο κι είναι πάντα προσαρμοσμένη στις εκάστοτε ανάγκες του.

Επίσης περιέχει αντισώματα και ανοσοσφαιρίνες που ενισχύουν την άμυνα του βρέφους ενώ παράλληλα του παρέχει διάφορες θρεπτικές ουσίες για σωστή αύξηση και ανάπτυξη.

Τα παιδιά που θηλάζουν παθαίνουν λιγότερες λοιμώξεις του πεπτικού και αναπνευστικού συστήματος, έχουν μικρότερη πιθανότητα ν’αναπτύξουν αλλεργίες και μακροπρόθεσμα έχουν μικρότερο ενδεχόμενο νόσησης από παχυσαρκία ,σακχαρώδη διαβήτη και νόσους του καρδιαγγειακού συστήματος.

Ο θηλασμός βοηθάει στην καλύτερη διάπλαση της στοματικής κοιλότητας ,αυξάνει τον περισταλτισμό του εντέρου ,οπότε προφυλάσσει από την δυσκοιλιότητα και τέλος βοηθάει την δημιουργία δεσμού μεταξύ μητέρας και βρέφους που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την πνευματική ανάπτυξη του παιδιού.

Ποιες μητέρες δεν μπορούν να θηλάσουν:
  1. Μητέρες που έχουν κάνει πλαστική επέμβαση σμίκρυνσης στήθους, γιατί έχουν καταστραφεί οι γαλακτοφόροι πόροι τους.
  2. Μητέρες που πάσχουν από κάποια βαριά νόσο(φυματίωση,aids,κακοήθειες).
  3. Μητέρες που λαμβάνουν θεραπεία με φάρμακα που απεκκρίνονται στο γάλα και είναι επιβλαβή για τα βρέφη.  
Ποια μωρά δεν μπορούν να θηλάσουν:
Ο θηλασμός δεν επιτρέπεται στα βρέφη που πάσχουν από γαλακτοζαιμία, φαινυλκετονουρία, σοβαρό νευρoλογικό πρόβλημα και στα πολύ μικρού βάρους πρόωρα. Ο νεογνικός ίκτερος δεν αποτελεί λόγο διακοπής του θηλασμού έστω και προσωρινά.

Για να επιτύχει ο θηλασμός το βρέφος πρέπει να τοποθετηθεί στο μαστό τις πρώτες ώρες μετά τον τοκετό. Ζητείστε από το μαιευτήριο να μην δοθεί συμπλήρωμα ξένο γάλα αν δεν υπάρχει κάποια ειδική ιατρική ένδειξη.
  • Το θηλάζον βρέφος δεν έχει ανάγκη άλλων υγρών ούτε κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.
  • Τους πρώτους 5-6 μήνες το μητρικό γάλα είναι η μόνη τροφή που χρειάζεται το μωρό. Στα αποκλειστικά θηλάζοντα βρέφη πρέπει να χορηγούνται 1-2 σταγόνες την ημέρα  βιταμίνης D (Aquasol).
            
  • H μητέρα που θηλάζει πρέπει να έχει μια ισορροπημένη διατροφή, να λαμβάνει συμπληρώματα σιδήρου και ασβεστίου, ν’αποφεύγει τα φάρμακα χωρίς συνταγή γιατρού, να μην καταναλώνει καφέ κι αναψυκτικά και τέλος να μην καπνίζει.
  • Είναι επίσης σημαντικό να είναι ήρεμη και ξεκούραστη.
Το ωράριο του θηλασμού είναι ελεύθερο (δηλαδή βάζουμε το βρέφος στο στήθος όταν πεινάσει, περίπου κάθε δύο με τρεις ώρες για 10-15 λεπτά σε κάθε μαστό).

Το βρέφος πρέπει να ζυγίζεται μία φορά την εβδομάδα για να δούμε αν παίρνει το απαιτούμενο βάρος που τους πρώτους μήνες είναι περίπου 200gr κάθε εβδομάδα.


Το μητρικό γάλα μπορεί να διατηρηθεί σε αποστειρωμένο μπιμπερό στην ψύξη του ψυγείου και να χρησιμοποιηθεί μετά από 1 με 2 εικοσιτετράωρα, αφού πρώτα ζεσταθεί. Στην κατάψυξη συντηρείται για 1 μήνα.

Φροντίδα του στήθους
Πλύνατε το στήθος με νερό και σαπούνι και σκουπίστε μαλακά την θηλή. Αν  είναι ερεθισμένη βάζουμε κάποια κρέμα του εμπορίου για λίπανση. Αποφεύγουμε την χρήση οινοπνεύματος γιατί ξηραίνει την περιοχή της θηλής. Η  χρήση ειδικού στηθόδεσμου θηλασμού είναι αναγκαία για την σωστή στήριξη του μαστού. Υπάρχουν ειδικά επιθέματα μιας χρήσης που συγκρατούν τις σταγόνες γάλατος που διαφεύγουν από τον μαστό στα μεσοδιαστήματα των θηλασμών.

Προβλήματα θηλασμού
  1. Ερεθισμένες θηλές-ραγάδες: Mπορείτε προσωρινά να χρησιμοποιείτε θηλές σιλικόνης πάνω από την θηλή σας μέχρι να επουλωθεί ο ερεθισμός.
  2. Απόφραξη γαλακτοφόρου πόρου(πέτρωμα στήθους): Προσπαθήστε ν’ αδειάσετε καλά τον μαστό με την χρήση κάποιου θήλαστρου ή βάζοντας το μωρό να θηλάσει πιο τακτικά. Οι  ζεστές κομπρέσες επίσης βοηθούν.
  3. Μαστίτιδα :  Κοκκίνισμα του μαστού, πυρετός και αδιαθεσία μπορεί να είναι σημάδια φλεγμονής του στήθους. Συμβουλευτείτε τον γιατρό για χορήγηση αντιβιοτικής θεραπείας και αναλγητικών. Παράλληλα για να περάσει η φλεγμονή πρέπει ο μαστός ν’αδειάζει με συχνούς θηλασμούς. Μόνο σε περίπτωση αποστήματος δικαιολογείται διακοπή του θηλασμού.    
Εκτός από τα αναρίθμητα πλεονεκτήματα που έχει ο μητρικός θηλασμός για το βρέφος, εξίσου σημαντικά είναι και τα οφέλη που αποκομίζει η ίδια η μητέρα.
 

Μερικά από αυτά είναι:
  • Θηλάζοντας το μωρό σας χάνετε ευκολότερα τα κιλά της εγκυμοσύνης.
  • Η μήτρα επανέρχεται γρηγορότερα στη φυσιολογική της κατάσταση με τις συσπάσεις που δημιουργούνται στην διάρκεια του θηλασμού.
  • Έρευνες έχουν δείξει ότι ο θηλασμός δρα προστατευτικά στον καρκίνο του μαστού και τέλος είναι αναμφισβήτητα ο γρηγορότερος, ευκολότερος, οικονομικότερος και σωστότερος τρόπος διατροφής του βρέφους.

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

Νυχτερινή ενούρηση

Ενούρηση ονομάζεται η ακούσια απώλεια ούρων κατά τον ύπνο μετά την ηλικία κατά την οποία ο έλεγχος της κύστης θα έπρεπε να έχει αποκτηθεί από το παιδί.  Εάν και η εκμάθηση της τουαλέτας διαφέρει από παιδί σε παιδί, γιατί το κάθε παιδί έχει το δικό του ρυθμό, είναι αποδεκτό ότι μετά από το 5ο-6ο έτος ένα παιδί είναι σε θέση να παραμένει στεγνό το βράδυ.

Αν το το παιδί σας δεν είναι σε θέση να ελέγχει την κύστη του μετά τα 5 χρόνια δεν σημαίνει ότι δεν είναι φυσιολογικό, πολλά παιδιά βρέχουν ακόμα το κρεβάτι τους μετά από αυτή την ηλικία.  Αυτή η έλλειψη ελέγχου ονομάζεται νυχτερινή ενούρηση. Η διάγνωση της νυχτερινής ενούρησης γίνεται σε παιδιά 5 - 6 ετών όταν αυτά έχουν δύο ή περισσότερα επεισόδια κατά τη διάρκεια ενός μήνα, ενώ για παιδιά άνω των 6 ετών όταν παρατηρηθούν ένα ή περισσότερα επεισόδια ανά μήνα. Δεν μπορούν να χαρακτηριστούν πάσχοντα τα παιδιά κάτω των 5 ετών, αλλά ούτε αυτά με νοητική υστέρηση οποιασδήποτε ηλικίας.

Η ενούρηση χαρακτηρίζεται ως πρωτοπαθής νυκτερινή ενούρηση όταν συνεχίζεται από τη γέννηση και δευτεροπαθής νυκτερινή ενούρηση όταν αρχίζει μετά από περίοδο εγκράτειας 6 μηνών τουλάχιστον. Είναι τρεις φορές πιο συχνή στα αγόρια απ’ ότι στα κορίτσια.

Η ενούρηση είναι πολύ πιο συχνή από ό, τι νομίζετε, μόνο το 70% των παιδιών είναι στεγνά τη νύχτα μέχρι την ηλικία των 7 ετών, ενώ το υπόλοιπο 30% δεν είναι.  Μερικά εναλλάσσουν περιόδους που βρέχουν το κρεβάτι τους με περιόδους που παραμένουν στεγνά, άλλα απλά δεν θα ελέγξουν πλήρως την βραδινή ούρηση πριν από τα 7 χρόνια, τα 10 χρόνια ή ακόμα και τα 15 χρόνια.

Το παιδί σας είναι μεταξύ 5 και 7 χρονών και κατουριέται το βράδυ;  Μην πανικοβάλλεστε, μην το αγχώνεται και το κάνετε να αισθάνεται ένοχο, αν πάσχει από ενούρηση, είναι κάτι πολύ κοινό σε αυτήν την ηλικία.  Συζητήστε με το γιατρό σας για να σας καθησυχάσει και να σας βοηθήσει να βρείτε πρακτικές λύσεις.  Αν νιώθει ότι υπάρχουν πραγματικοί λόγοι για να ανησυχείτε, θα σας συμβουλεύσει και θα υποστηρίξει το παιδί σας. Μετά από τα 7 χρόνια, που η ενούρηση είναι λιγότερο συχνή, θα βρείτε τρόπους που θα βοηθήσουν εσάς και το παιδί σας  ν’αντιμετωπίσετε αυτή την δυσάρεστη κατάσταση πιο ανώδυνα.

Τα αίτια της ενούρησης είναι πολλά, μερικά παραμένουν άγνωστα ακόμη και σήμερα.

Κληρονομικότητα κύρια αιτία της ενούρησης:
Η κληρονομικότητα είναι μια συχνή αιτία της ενούρησης, ένα παιδί που βρέχει το κρεβάτι του μετά τα 5 χρόνια έχει πολύ συχνά έναν γονέα ο οποίος έπασχε επίσης από ενούρηση.

Ύπνος ως αιτία της ενούρησης:
Η δεύτερη αιτία της ενούρησης είναι ο ύπνος, μερικά παιδιά κοιμούνται τόσο βαθιά που δεν μπορούν να ξυπνήσουν από την ανάγκη να ουρήσουν. Ενώ μερικοί συνιστούν να ξυπνάμε τη νύχτα το παιδί για να ουρήσει, η πλειοψηφία των γιατρών πιστεύει ότι το όφελος είναι λιγότερο σημαντικό από τα μειονεκτήματα.  Ο βαθύς ύπνος είναι απαραίτητος για την ομαλή ανάπτυξη του παιδιού σας, οπότε θα συστήσουμε  να το αφήνετε να κοιμηθεί.

Νυχτερινοί τρόμοι ως αιτία της ενούρησης:
Οι νυχτερινοί τρόμοι και οι εφιάλτες μπορεί να αναστατώσουν το παιδί σας στο σημείο που να ουρήσει στο κρεβάτι.  Οι εφιάλτες μπορεί να υποδεικνύουν ένα ψυχολογικό πρόβλημα, οπότε η ιατρική παρακολούθηση πρέπει να λύσει το πρόβλημα του παιδιού και, κατά συνέπεια, το πρόβλημα της ενούρησης. 

Μια αλλαγή στη ζωή του παιδιού μπορεί να προκαλέσει ενούρηση:
Μια αλλαγή στη ζωή του παιδιού μπορεί να προκαλέσει άγχος και ενούρηση, οι συχνότερες αφορούν την άφιξη ενός νέου παιδιού, κάποια μετακόμιση, το διαζύγιο ή την ασθένεια ενός γονέα.

Η μικρή κύστη  μπορεί να είναι υπεύθυνη για την ενούρηση:
Μια κύστη μικρής χωρητικότητας και μία ανωριμότητα της κύστης μπορεί να είναι  αιτίες της ενούρησης. Δυστυχώς λίγα πράγματα μπορούμε να κάνουμε σ’αυτή την περίπτωση, παρά μόνο περιμένουμε έως ότου το παιδί ωριμάσει και αρχίσει να στέλνει τα σήματα ελέγχου του σφιγκτήρα του στον εγκέφαλο.  Εν τω μεταξύ, είναι δυνατόν να αποφευχθεί η υπερβολική κατανάλωση υγρών πριν τον ύπνο και να μάθει να αδειάζει την κύστη του πριν πάει στο κρεβάτι.

Υπάρχουν και άλλες πιο σπάνιες ιατρικές αιτίες, όπως η έλλειψη των υπεύθυνων ορμονών για την επιβράδυνση της παραγωγής των ούρων κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Άλλες αιτίες που μπορούν να οδηγήσουν το παιδί σας σε επεισόδιο νυχτερινής ενούρησης:
  • Ήπιε πάρα πολλά υγρά το προηγούμενο βράδυ.
  • Είδε ένα κακό όνειρο.
  • Έκανε κρύο τη νύχτα.
  • Μπορεί να είχε ένα πρόβλημα στο σχολείο με το δάσκαλο ή έναν από τους συμμαθητές του.
Εργαστηριακές Εξετάσεις:
Προτεραιότητα έχει το υπερηχογράφημα νεφρών, ουρητήρων και ουροδόχου κύστης. Το υπερηχογράφημα πρέπει να γίνει σε συνδυασμό με την εκτίμηση της ποσότητας των ούρων πριν και μετά την ούρηση, για να διαπιστωθεί αν υπάρχουν υπολείμματα ούρων στην ουροδόχο κύστη (εάν το παιδί δεν αδειάζει τελείως την κύστη του με κάθε ούρηση, είναι πιθανό να αναπτύξει διαταραχές της ούρησης). Απαραίτητη, επίσης, είναι η γενική και η καλλιέργεια ούρων, που θα αποκαλύψουν τυχόν ουρολοίμωξη η οποία σχετίζεται με την απώλεια ούρων.

Μερικές συμβουλές για να βοηθήσετε το παιδί σας να μείνει στεγνό το βράδυ :
Δεν υπάρχει συνταγή για την επιτάχυνση της διαδικασίας εκμάθησης τουαλέτας το βράδυ.  Ένα παιδί μένει στεγνό τη νύχτα όταν είναι έτοιμο και όταν θέλει.  Αλλά ακόμα και όταν είναι έτοιμο, η εκμάθηση μπορεί να πάρει μερικές φορές χρόνο ή να είναι λιγότερο εύκολο για μερικά παιδιά.  Μικρά ατυχήματα ή ενούρηση δεν είναι ασυνήθιστο φαινόμενο κατά τους πρώτους μήνες της εκπαίδευσης.

Ακολουθούν κάποιες συμβουλές που μπορούν να βοηθήσουν την εκπαίδευση του παιδιού τη νύχτα ή να συμβάλουν στη μείωση του αριθμού των μικρών ατυχημάτων.
  • Διδάξτε στο παιδί σας να ουρεί πριν πάει για ύπνο.
  • Αποφύγετε να πίνει πάρα πολύ πριν από το κρεβάτι.
  • Προτιμήστε πιτζάμες ή νυχτικό που ανοίγουν εύκολα.
  • Βάλτε ένα γιογιό κοντά στο κρεβάτι, τουλάχιστον έως ότου το παιδί σας είναι σε θέση να ελέγχει πλήρως την κύστη του.
  • Ανάψτε ένα μικρό φωτάκι νυκτός για να μπορεί εύκολα και γρήγορα να βρεθεί στο γιογιό ή την τουαλέτα.
Τώρα αν το παιδί σας έχει έλεγχο της κύστης του αλλά μερικές φορές βρέχει το κρεβάτι του κι αυτό πάλι είναι φυσιολογικό. Η εκμάθηση τουαλέτας είναι ένα επίτευγμα που μπορεί να διακοπεί προσωρινά, για διάφορους λόγους. Χρειάζεται ίσως λίγο περισσότερο χρόνο για να μεγαλώσει και να γίνει εντελώς στεγνό τη νύχτα.  Όπως σε κάθε μάθηση συμβαίνουν κι εδώ προσωρινές παλινδρομήσεις.  Μην το μαλώνετε, οι επιπλήξεις δεν βοηθούν, ενημερώστε το γιατρό σας μπορεί να σας βοηθήσει να διαχειριστείτε αυτό το φαινόμενο παλινδρόμησης.

Φαρμακευτική αγωγή που δίνεται από το γιατρό όταν υπάρχει σοβαρός λόγος:
  • Imipramine. (Aντικαταθλιπτικό)
  • Desmopressin. (Mειώνει την παραγωγή ούρων)
  • Oxybutynin. (Περιορίζει τις συσπάσεις της κύστης)
Τα φάρμακα αυτά θεωρούνται αποτελεσματικά σε αρκετές περιπτώσεις αλλά μπορεί να συνοδεύονται από παρενέργειες. Μετά το τέλος της θεραπείας το πρόβλημα μπορεί να επιστρέψει (υποτροπή).

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

Οξεία σκωληκοειδίτιδα

Οξεία σκωληκοειδίτιδα είναι μια κατάσταση κατά την οποία η σκωληκοειδής απόφυση παθαίνει φλεγμονή και γεμίζει με πύον. Η σκωληκοειδής απόφυση  είναι μία απόληξη του παχέως εντέρου σε σχήμα δακτύλου στην κάτω δεξιά πλευρά της κοιλιάς.  Η μικρή αυτή δομή δεν έχει καμία γνωστή λειτουργία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να προκαλέσει προβλήματα.

Η οξεία σκωληκοειδίτιδα προκαλεί πόνο που συνήθως αρχίζει γύρω από τον ομφαλό  και έπειτα εντοπίζεται στο κάτω δεξιό μέρος της κοιλιάς σας.  Στη σκωληκοειδίτιδα ο πόνος συνήθως αυξάνεται σε μια περίοδο 12 έως 18 ωρών και τελικά γίνεται πολύ έντονος.

Η  σκωληκοειδίτιδα μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε, αλλά πιο συχνά εμφανίζεται σε άτομα μεταξύ των ηλικιών 10 και 30. Η τυπική θεραπεία της σκωληκοειδίτιδας είναι η χειρουργική αφαίρεση του εξαρτήματος.

Τα συμπτώματα της σκωληκοειδίτιδας είναι:
  • Πόνος που ξεκινά γύρω από τον ομφαλό και συχνά μετατοπίζεται στην κάτω δεξιά κοιλιακή χώρα.
  • Ο πόνος που γίνεται πιο έντονος όσο περνούν οι ώρες.
  • Ευαισθησία που προκύπτει όταν εφαρμόζεται πίεση δεξιά στο κάτω μέρος της κοιλιάς.
  • Οξύς πόνος στην κάτω δεξιά κοιλιακή χώρα που εμφανίζεται κατά την  πίεση και στη συνέχεια χειροτερεύει όταν αίρεται η πίεση(ριμπάουντ).
  • Πόνος που χειροτερεύει όταν το παιδί βήχει, περπατάει ή κάνει κινήσεις.
  • Ναυτία.
  • Έμετος.
  • Απώλεια της όρεξης.
  • Χαμηλός πυρετός.
  • Δυσκοιλιότητα.
  • Διάρροια.
  • Κοιλιακό πρήξιμο. 
Η εντόπιση του πόνου  μπορεί να ποικίλλει, ανάλογα με την ηλικία  και τη θέση του εξαρτήματος . Τα μικρά παιδιά ή οι έγκυες γυναίκες, ειδικά, μπορεί να έχουν πόνο σκωληκοειδίτιδας που εμφανίζεται σε διαφορετικά μέρη.

Πότε να  απευθυνθείτε σε γιατρό
Κλείστε ένα ραντεβού με ένα γιατρό αν το παιδί σας παρουσιάσει σημάδια ή συμπτώματα που σας ανησυχούν. Αν ο κοιλιακός πόνος είναι τόσο μεγάλος ώστε το παιδί δεν είναι σε θέση ακόμα και να καθίσει απαιτείται άμεση ιατρική φροντίδα.

Αιτιολογία
Η αιτία της σκωληκοειδίτιδας δεν είναι πάντοτε σαφής. Μερικές φορές η οξεία σκωληκοειδίτιδα μπορεί να προκύψει ως αποτέλεσμα :
  • Μιας απόφραξης. Ένα σκληρό κομμάτι  κοπράνων (κοπρόλιθος) μπορεί να παγιδευτεί στο στόμιο της κοιλότητας που έχει η σκωληκοειδής απόφυση.
  • Μιας μόλυνσης. Η σκωληκοειδίτιδα μπορεί να ακολουθήσει  μια ιογενή λοίμωξη του γαστρεντερικού, ή μπορεί να προέρχεται από άλλα είδη φλεγμονής.
Και στις δύο περιπτώσεις, τα βακτήρια εισβάλλουν γρήγορα μέσα στην σκωληκοειδή απόφυση κι αν δεν αντιμετωπιστεί η λοίμωξη έγκαιρα, μπορεί να συμβεί ρήξη με πολύ σοβαρές επιπλοκές.

Επιπλοκές
  1. Οξεία περιτονίτιδα. Το περιεχόμενο των εντέρων και τα μικρόβια, αν γίνει ρήξη της σκωληκοειδούς απόφυσης, μπορεί να διαρρεύσουν στην κοιλιακή κοιλότητα.  Αυτό μπορεί να προκαλέσει  μόλυνση της κοιλιακής  κοιλότητας (περιτονίτιδα).
  2. Απόστημα. Η μόλυνση και η διήθηση του εντερικού περιεχομένου μπορούν να σχηματίσουν ένα περιτοναϊκό απόστημα. Το περιτοναϊκό  απόστημα απαιτεί θεραπεία πριν σπάσει, προκαλώντας μια ακόμη πιο εκτεταμένη μόλυνση στην κοιλιακή κοιλότητα.
Ο πόνος της σκωληκοειδίτιδας μπορεί να αλλάξει με την πάροδο του χρόνου, έτσι ώστε η  διάγνωση να τίθεται δυσκολότερα.  Επιπλέον, ο κοιλιακός πόνος μπορεί να προκύψει από άλλες αιτίες, εκτός από σκωληκοειδίτιδα.  Για να γίνει η διάγνωση σε περίπτωση υπόνοιας σκωληκοειδίτιδας, ο γιατρός  θα πάρει λεπτομερές ιστορικό των συμπτωμάτων και θα κάνει μια προσεκτική εξέταση της κοιλιάς.

Διάγνωση
Δοκιμασίες που χρησιμοποιούνται για τη διάγνωση σκωληκοειδίτιδας περιλαμβάνουν:
  • Φυσική εξέταση για την αξιολόγηση του πόνου. Ο γιατρός θα  εφαρμόσει ήπια πίεση στην επώδυνη περιοχή.  Όταν η πίεση απελευθερώνεται ξαφνικά, ο πόνος της σκωληκοειδίτιδας συχνά χειροτερεύει, πράγμα που σημαίνει ότι το παρακείμενο περιτόναιο φλεγμαίνει.  Άλλα σημάδια είναι σκληρή κοιλιά κατά την ψηλάφηση, λόγω μυϊκής σύσπασης.
  • Εξέταση αίματος. Ελέγχουμε για υψηλό αριθμό λευκών αιμοσφαιρίων, που συνήθως δείχνουν λοίμωξη.
  • Εξέταση ούρων. Μία ανάλυση ούρων για να αποκλειστεί μια ουρολοίμωξη ή μια πέτρα στα νεφρά ως αιτία πόνου, μπορεί να χρειαστεί.  Εάν υπάρχει πέτρα στα νεφρά, τα ερυθρά αιμοσφαίρια βρίσκονται στην μικροσκοπική εξέταση των ούρων.
  • Απεικονιστικές εξετάσεις. Ο γιατρός  μπορεί να συστήσει επίσης μια ακτινογραφία κοιλιάς, ένα υπερηχογράφημα ή αξονική τομογραφία για να επιβεβαιωθεί η σκωληκοειδίτιδα ή να βρεθούν άλλες αιτίες για τον πόνο.
Η θεραπεία της σκωληκοειδίτιδας συνήθως περιλαμβάνει επείγουσα χειρουργική επέμβαση για να αφαιρεθεί το πάσχον όργανο.  Άλλη αντιμετώπιση ανάλογα με την κατάσταση του ασθενούς μπορεί να είναι απαραίτητη.

Χειρουργική επέμβαση για αφαίρεση του εξαρτήματος (σκωληκοειδεκτομή).
Η σκωληκοειδεκτομή μπορεί να γίνει σαν ανοικτή χειρουργική επέμβαση με μία τομή στην κοιλιά που είναι περίπου 5 έως 10 εκατοστά. Διαφορετικά η εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας μπορεί να γίνει  λαπαροσκοπικά. Κατά τη διάρκεια μιας λαπαροσκοπικής σκωληκοειδεκτομής, ο χειρουργός εισάγει ειδικά χειρουργικά εργαλεία και μια βιντεοκάμερα στην κοιλιά για να αφαιρέσει την σκωληκοειδή απόφυση.

Σε γενικές γραμμές, η λαπαροσκοπική χειρουργική αφαίρεση επιτρέπει στον ασθενή να ανακάμψει ταχύτερα και αφήνει λιγότερες ουλές.  Αλλά η λαπαροσκοπική χειρουργική επέμβαση δεν είναι κατάλληλη για όλους.  Αν έχει συμβεί ρήξη και η λοίμωξη έχει εξαπλωθεί πέρα από την σκωληκοειδή απόφυση ή αν υπάρχει απόστημα, μπορεί να χρειαστεί μια ανοικτή σκωληκοειδεκτομή που επιτρέπει στον χειρουργό να καθαρίσει την κοιλιακή κοιλότητα.

Συνήθως ο ασθενείς αναρρώνει μία ή δύο ημέρες στο νοσοκομείο μετά από σκωληκοειδεκτομή.
Παροχέτευση  αποστήματος πριν από την επέμβαση σκωληκοειδεκτομής.

Εάν υπάρχει ένα απόστημα, πρέπει να παροχετευτεί με την τοποθέτηση ενός σωλήνα. Η σκωληκοειδεκτομή μπορεί να γίνει αρκετές εβδομάδες αργότερα όταν η λοίμωξη είναι υπό έλεγχο.

Αποθεραπεία
Μετά από την χειρουργική επέμβαση χρειάζεται κάποιο χρονικό διάστημα για ν’ ανακάμψει ο οργανισμός. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου αποκατάστασης, μπορείτε να λάβετε μέτρα για να βοηθήσετε το σώμα να επιταχύνει την επούλωση μετά την επέμβαση, όπως:
  1. Αποφυγή της έντονης δραστηριότητας στην αρχή. Εάν η σκωληκοειδεκτομή έγινε λαπαροσκοπικά, περιορισμός της δραστηριότητας  για τρεις με πέντε ημέρες μετά την επέμβαση. Αν η σκωληκοειδεκτομή έγινε με ανοικτή επέμβαση, για 10 έως 14 ημέρες μετά την επέμβαση.
  2. Υποστήριξη της κοιλιάς. Μπορεί να αισθανθείτε πόνο στην κοιλιά, στον βήχα, το γέλιο ή σε άλλες κινήσεις. Τοποθετήστε ένα μαξιλάρι πάνω από την κοιλιά  και εφαρμόστε πίεση πριν από αυτές τις κινήσεις.
  3. Γρήγορη κινητοποίηση. Αρχίστε σιγά-σιγά και σταδιακά αυξήστε τις δραστηριότητες. Ξεκινήστε με μικρές βόλτες. Τα παιδιά συνήθως είναι σε θέση να επιστρέψουν στο σχολείο σε λιγότερο από μία εβδομάδα μετά την επέμβαση, αν και έντονη δραστηριότητα, όπως γυμναστήριο ή σπορ, θα πρέπει να περιορίζεται για δύο έως τέσσερις εβδομάδες μετά την επέμβαση.

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

Υποθυρεοειδισμός

Ο υποθυρεοειδισμός είναι η πιο συνηθισμένη διαταραχή της λειτουργίας του θυρεοειδούς στα παιδιά, και πιο συχνά οφείλεται στη χρόνια αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα.  Όπως και στους ενήλικες ο επίκτητος υποθυρεοειδισμός μπορεί να προκληθεί από δύο αιτίες: από δυσλειτουργία του θυρεοειδούς αδένα (πρωτοπαθής υποθυρεοειδισμός) και από νόσο του άξονα υποθαλάμου-υπόφυσης (κεντρικός υποθυρεοειδισμός). Επιπλέον, ο υποθυρεοειδισμός μπορεί να είναι υποκλινικός (υψηλή θυρεοτροπίνη ορού [TSH] με φυσιολογική τιμή ελεύθερης θυροξίνης [T4] ) ή εμφανής (υψηλή TSH με χαμηλή τιμή ελεύθερης T4 στον ορό ). Όποια και αν είναι η αιτία του, ο υποθυρεοειδισμός στα παιδιά μπορεί να έχει καταστροφικές επιπτώσεις στην αύξηση, στην σχολική επίδοση, και στην εφηβική ανάπτυξη.

Κλινική εικόνα
Το πιο κοινό εύρημα του υποθυρεοειδισμού στα παιδιά είναι η ύπαρξη βρογχοκήλης. Η συνηθέστερη εκδήλωση είναι η μείωση της ταχύτητας ανάπτυξης, με αποτέλεσμα χαμηλό ανάστημα. Η καθυστέρηση της ανάπτυξης τείνει να κάνει ύπουλη εμφάνιση, και μπορεί να μεσολαβήσουν αρκετά χρόνια πριν εμφανιστούν και άλλα συμπτώματα. Έτσι, κάθε παιδί με χαμηλό ανάστημα θα πρέπει να ελέγχεται για υποθυρεοειδισμό. 

Ένα άλλο κοινό πρόβλημα που δημιουργεί είναι ότι επηρεάζει τις σχολικές επιδόσεις.  Η απόδοση μειώνεται, τα παιδιά γίνονται λιγότερο ενεργητικά και παρουσιάζουν βραδύτητα σκέψης. Άλλα συμπτώματα είναι νωθρότητα, λήθαργος, κόπωση, αργή κίνηση και αργή ομιλία, δυσανεξία στο κρύο, δυσκοιλιότητα, ξηρό δέρμα, εύθραυστα μαλλιά, πρήξιμο του προσώπου, μυϊκοί σπασμοί και πόνοι.  Αν ο υποθυρεοειδισμός είναι υποθαλαμικής ή υποφυσιακής αιτιολογίας, το παιδί μπορεί να έχει πονοκεφάλους, οπτικά συμπτώματα, ή πολυουρία και πολυδιψία. 

Ανωμαλίες στην κλινική εξέταση όπως κοντό ανάστημα, αύξηση σωματικού βάρους(περισσότερο λόγω κατακράτησης υγρών παρά από εναπόθεση λίπους), πρησμένο προσωπείο, διόγκωση της γλώσσας, βραχνάδα, θαμπό δέρμα, ήρεμη έκφραση, βραδυκαρδία, ψευδοϋπερτροφία των μυών, και καθυστερημένα βαθιά τενόντια αντανακλαστικά, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του υποθυρεοειδικού παιδιού.  Ο θυρεοειδής αδένας μπορεί να είναι φυσιολογικός σε μέγεθος, αψηλάφητος ή διευρυμένος.

Είτε ο υποθυρεοειδισμός είναι αποτέλεσμα δυσλειτουργίας υποθαλάμου-υπόφυσης είτε πρωτοπαθούς νόσου του θυρεοειδούς, τα συμπτώματα και τα σημάδια της νόσου διαφέρουν σε σχέση με το μέγεθος της ανεπάρκειας ορμονών του θυρεοειδούς, καθώς και την οξύτητα με την οποία η ανεπάρκεια εξελίσσεται.  Ο υποθυρεοειδισμός είναι λιγότερο εμφανής κλινικά και καλύτερα ανεκτός, όταν υπάρχει μια σταδιακή απώλεια της λειτουργίας του θυρεοειδούς (όπως στις περισσότερες περιπτώσεις πρωτοπαθούς υποθυρεοειδισμού) από ό, τι όταν αναπτύσσεται έντονα μετά από θυρεοειδεκτομή ή απότομη διακοπή των εξωγενών ορμονών του θυρεοειδούς.

Επιπλέον, όταν ο υποθυρεοειδισμός προκαλείται από νόσο υποθαλάμου-υπόφυσης, οι εκδηλώσεις των συνδεδεμένων ελλείψεων του ενδοκρινικού συστήματος, όπως ο υπογοναδισμός και η ανεπάρκεια των επινεφριδίων μπορεί να καλύψουν τις εκδηλώσεις του υποθυρεοειδισμού.

Διάγνωση του υποθυρεοειδισμού
Η διάγνωση του υποθυρεοειδισμού γίνεται από τις εργαστηριακές εξετάσεις. Ο πρωτοπαθής υποθυρεοειδισμός χαρακτηρίζεται από υψηλή τιμή θυρεοτροπίνης (TSH) και  χαμηλή ελεύθερη θυροξίνη (Τ4), ενώ ο λανθάνων υποθυρεοειδισμός παρουσιάζει φυσιολογική συγκέντρωση αδέσμευτης Τ4 με την παρουσία αυξημένης συγκέντρωσης TSH.  Ο κεντρικός υποθυρεοειδισμός χαρακτηρίζεται από χαμηλή συγκέντρωση T4 και TSH στον ορό.

Θεραπεία
Στους περισσότερους ασθενείς, ο υποθυρεοειδισμός είναι μια μόνιμη κατάσταση που απαιτεί δια βίου θεραπεία.  Η θεραπεία συνίσταται στην υποκατάσταση των θυρεοειδικών ορμονών εκτός εάν ο υποθυρεοειδισμός είναι παροδικός (όπως μετά από οξεία ή υποξεία θυρεοειδίτιδα) ή αναστρέψιμος (δηλ. οφείλεται σε ένα φάρμακο που μπορεί να διακοπεί). 

Ο στόχος της θεραπείας είναι η αποκατάσταση του ευθυρεοειδισμού, το οποίο μπορεί εύκολα να επιτευχθεί σχεδόν σε όλους τους ασθενείς με από του στόματος χορήγηση συνθετικής θυροξίνης (Τ4).  Η κατάλληλη θεραπεία αντιστρέφει όλες τις κλινικές εκδηλώσεις του υποθυρεοειδισμού.
Περίπου το 80 τοις εκατό μιας δόσης της Τ4 απορροφάται κι επειδή ο χρόνος ημίσειας ζωής της Τ4 είναι μεγάλος (επτά ημέρες), η άπαξ χορήγηση μιας δόσης ημερησίως μας δίνει θεραπευτικά αποτελέσματα με σταθερή τιμή ορού (θυροξίνης)T4 και τριιωδοθυρονίνης (Τ3).

Λανθάνων υποθυρεοειδισμός
Ο υποκλινικός υποθυρεοειδισμός ορίζεται βιοχημικά ως φυσιολογική τιμή ορού ελεύθερης θυροξίνης (Τ4)  με την παρουσία αυξημένων επιπέδων θυρεοτροπίνης (TSH).
Μερικοί ασθενείς με υποκλινικό υποθυρεοειδισμό μπορεί να έχουν ασαφή, μη ειδικά συμπτώματα που υποδηλώνουν υποθυρεοειδισμού, έτσι αυτή η διαταραχή μπορεί να διαγνωστεί και να θεραπευθεί μόνο βάσει των αποτελεσμάτων των εργαστηριακών τιμών.

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

Δυσκοιλιότητα

Η δυσκοιλιότητα είναι ένα πολύ συχνό σύμπτωμα που ταλαιπωρεί τα παιδιά. Θεωρούμε ότι ένα παιδί πάσχει από δυσκοιλιότητα όταν κάνει λιγότερες από 3 κενώσεις την εβδομάδα και η σύσταση των κοπράνων του είναι σκληρή, πράγμα που καθιστά την αφόδευση επώδυνη και οδηγεί σε κατακράτηση κοπράνων. Η χρόνια δυσκοιλιότητα προκαλεί κοιλιακά άλγη, εγκόπριση δηλαδή υπερχείλιση κοπράνων και λέρωμα του εσωρούχου του παιδιού και σε πιο σοβαρές περιπτώσεις διάταση του εντέρου.

Αιτιολογία δυσκοιλιότητας  
Τις περισσότερες φορές η δυσκοιλιότητα στα παιδιά είναι ιδιοπαθής, δηλαδή δεν οφείλεται σε κάποια νόσο, αλλά σε άλλους παράγοντες ιδιοσυστασιακούς,διαιτητικούς, κληρονομικούς ή ψυχολογικούς.

Στα βρέφη η δυσκοιλιότητα παρουσιάζεται μετά την διακοπή του θηλασμού, με την εισαγωγή των στερεών τροφών και του γάλατος αγελάδας στο διαιτολόγιο του μωρού. Στα μεγαλύτερα παιδιά η δυσκοιλιότητα προκαλείται από ηθελημένη κατακράτηση των κοπράνων μετά την αφαίρεση της πάνας, ή από αμέλεια  να πάει έγκαιρα στην τουαλέτα(πχ. απορροφάται στο παιχνίδι και κρατάει τα κακά του).Επίσης ένα διαιτολόγιο φτωχό σε φυτικές ίνες και μειωμένης πρόσληψης υγρών έχει άμεση συσχέτιση με την έναρξη της δυσκοιλιότητας.

Διαφορική διάγνωση
Σ’ένα πολύ μικρό ποσοστό, λιγότερο από 5% των παιδιών με χρόνια δυσκοιλιότητα μπορεί να πάσχουν από κάποιες άλλες ασθένειες όπως το συγγενές μεγάκολο, η ινώδης κυστική νόσος, η κοιλιοκάκη, ο υποθυρεοειδισμός κτλ. Αν ο παιδίατρoς σας ανησυχεί για κάτι τέτοιο θα σας παραπέμψει να κάνετε κάποιες διαγνωστικές εξετάσεις.

Θεραπεία δυσκοιλιότητας
Στην απλή δυσκοιλιότητα ενδείκνυται η διαιτητική αντιμετώπιση.
Συνιστάται η κατανάλωση άφθονων υγρών (νερό, χαμομήλι, φρουτοχυμοί), κατανάλωση φρούτων και λαχανικών(δαμάσκηνα, ροδάκινα, πορτοκάλια, φασολάκια, μπάμιες, ντομάτες, φακές) και αποφυγή αμυλούχων τροφών όπως (άσπρο ψωμί, αποφλοιωμένο ρύζι, μακαρόνια, πατάτες.)

Παράλληλα συστήνεται στο παιδί να κάθεται στην τουαλέτα για 10 λεπτά μετά από κάθε γεύμα για να εκμεταλλευτούμε το γαστροκολικό αντανακλαστικό.

Υπόθετα γλυκερίνης για την κένωση του εντέρου μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο περιστασιακά.
Τέλος αν ο παιδίατρος κρίνει απαραίτητο μπορεί να χορηγήσει κάποια υπακτικά φάρμακα όπως η λακτουλόζη και η λακτιτόλη ή κάποια σιρόπια που δρουν ως μαλακτικά και λιπαντικά των κοπράνων (πχ. παραφινέλαιο).

Επειδή συχνά η δυσκοιλιότητα υποτροπιάζει το παιδί πρέπει να ακολουθεί πάντα σωστό διαιτολόγιο και αν χρειαστεί να λαμβάνει φαρμακευτική αγωγή για όσο του συστήσει ο γιατρός.

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

Νόσος χειρός-ποδός-στόματος;

Η νόσος χειρός-ποδός-στόματος είναι μια κοινή παιδική ασθένεια που χαρακτηρίζεται από την παρουσία ελκών στο στόμα, εξανθήματος στις παλάμες και στις πατούσες και μερικές φορές πυρετό.

Η νόσος χεριού-ποδιού-στόματος συνήθως προκαλείται από έναν ιό που ονομάζεται coxsackie virus A16.  Ωστόσο, πολλά παιδιά με λοίμωξη από coxsackie A16 δεν έχουν όλα τα χαρακτηριστικά της νόσου του χεριού-ποδιού-στόματος.  Ορισμένα δεν έχουν εξάνθημα, άλλα δεν έχουν έλκη στο στόμα, και κάποια μάλιστα δεν παρουσιάζουν πυρετό. Εκτός από τους coxsackie  και κάποιοι άλλοι εντεροιοί μπορούν να εκδηλωθούν με παρόμοια συμπτώματα.

Αυτή η ασθένεια είναι κοινή μεταξύ των μικρών παιδιών, αλλά εμφανίζεται με κάποια συχνότητα μέχρι και την εφηβεία.  Οι ενήλικες μπορούν κι αυτοί να κολλήσουν, αλλά συνήθως έχουν ήδη αντισώματα. Οι περισσότερες λοιμώξεις συμβαίνουν το καλοκαίρι ή νωρίς το φθινόπωρο, συχνότερα από Αύγουστο ως Οκτώβριο.

Ποια είναι τα συμπτώματα της νόσου του χεριού-ποδιού-στόματος;
Τα παιδιά με τη νόσο του χεριού-ποδιού-στόματος συνήθως αρχίζουν να αισθάνονται αδυναμία 3 έως 7 ημέρες αφού έχουν εκτεθεί στον ιό. Συχνά, η πρώτη ειδοποίηση για τους γονείς είναι η μειωμένη όρεξη των παιδιών τους για τις στερεές τροφές λόγω των άφθων που παρουσιάζονται στο στόμα. Τα παιδιά μπορεί επίσης να έχουν πυρετό και πονόλαιμο.  Μια ή δύο ημέρες αργότερα, αναπτύσσονται πληγές στο στόμα (μικρές κόκκινες κηλίδες στην γλώσσα, τα ούλα, ή τους βλεννογόνους). Επίσης πολλά παιδιά παρουσιάζουν ερυθρότητα των τυμπανικών υμένων, ένα είδος ιογενούς ωτίτιδας.  

Ένα δερματικό εξάνθημα μπορεί επίσης να εμφανιστεί μέσα σε μια ημέρα ή δύο, με επίπεδες ή προεξέχουσες κόκκινες κηλίδες.  Σε αντίθεση με άλλα εξανθήματα, τα σημεία που συχνά βρίσκονται είναι οι παλάμες και τα πέλματα, επίσης, είναι σύνηθες να υπάρχουν και στους γλουτούς. Το εξάνθημα υποχωρεί  μετά από περίπου 1 εβδομάδα.

Πώς γίνεται η διάγνωση;
Συνήθως η διάγνωση γίνεται με βάση το ιστορικό και τη φυσική εξέταση.  Εργαστηριακές εξετάσεις είναι διαθέσιμες για τους coxsackie και άλλους εντεροϊούς, αλλά δεν είναι συνήθως απαραίτητες. 

Πώς αντιμετωπίζεται η νόσος;
Τα αντιβιοτικά δεν βοηθούν με τη νόσο του χεριού-ποδιού-στόματος.  Η αντιμετώπιση είναι  η ανακούφιση από τον πόνο και η λήψη άφθονων δροσερών υγρών. Η νόσος αυτοπεριορίζεται σε λίγες μέρες.

Πώς μπορεί να προληφθεί;
Οι ιοί που προκαλούν την νόσο χεριού-ποδιού-στόματος υπάρχουν στο σάλιο και τις αναπνευστικές εκκρίσεις. Επίσης  απεκκρίνονται στα κόπρανα. Τα παιδιά που πάσχουν είναι καλό ν’απέχουν από το σχολείο ή τον παιδικό σταθμό για αρκετές ημέρες, αλλά δεν είναι σαφές αν αυτό αποτρέπει από τη μόλυνση.  Άλλα παιδιά στην τάξη είναι πιθανότατα μεταδοτικά ακόμα κι αν ποτέ δεν αναπτύξουν συμπτώματα.

Γενικά η αποφυγή του συγχρωτισμού σε περιόδους έξαρσης της νόσου, καλό πλύσιμο των χεριών και τήρηση των κανόνων υγιεινής είναι μέτρα που μπορούν να μειώσουν την εξάπλωση.

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

Η όραση του παιδιού

Ο παιδίατρος, είναι αυτός που θα εξετάσει πρώτος τα μάτια και την όραση του παιδιού από τη στιγμή που θα γεννηθεί. Επίσης είναι αυτός που θα διαπιστώσει την ύπαρξη οφθαλμολογικού προβλήματος, είτε στα πλαίσια της περιοδικής εξέτασης, είτε γιατί σε αυτόν συνήθως απευθύνονται πρωταρχικά οι γονείς όταν διαπιστώσουν κάποιο πρόβλημα.

Οφθαλμολογική  εξέταση  φυσιολογικών  παιδιών από τον παιδίατρο
  1. Νεογνά: Εξετάζει  πρώτα την ακεραιότητα των οφθαλμών και της περιοχής του κόγχου για παρουσία ανατομικών ανωμαλιών και στη συνέχεια ελέγχει την λειτουργία της όρασης με το αντανακλαστικό του φωτός. Με το οφθαλμοσκόπιο ελέγχει την ρόδινη ανταύγεια του βυθού. Παραπέμπονται σε οφθαλμίατρο  τα νεογνά, στα οποία διαπιστώνεται συγγενής ανωμαλία, αδυναμία έκλυσης του αντανακλαστικού του φωτός, ή σκοτεινό, ή λευκό έλλειμμα στη ρόδινη ανταύγεια του βυθού.
  2. Βρέφη 6 - 12 μηνών: Στην ηλικία αυτή εξετάζει την όραση του μωρού, ελέγχοντας πώς προσηλώνει και πώς παρακολουθεί ένα αντικείμενο με κάθε μάτι χωριστά. Εξετάζει επίσης, το συγχρονισμό των κινήσεων των βολβών για τον αποκλεισμό στραβισμού. Εφόσον διαπιστωθεί στραβισμός, ή αδυναμία προσήλωσης και παρακολούθησης, τότε το βρέφος παραπέμπεται στον οφθαλμίατρο για έλεγχο της αιτίας και για έγκαιρη αντιμετώπιση του στραβισμού και της μειωμένης όρασης.
  3. Νήπια 3 - 6 ετών: Η ηλικία αυτή είναι η κατάλληλη για να γίνει η ποσοτική εκτίμηση της όρασης του παιδιού σε πίνακες ελέγχου της οπτικής οξύτητας ειδικούς για νήπια. Πρέπει να παραπέμπονται στον οφθαλμίατρο τα παιδιά, στα οποία διαπιστώνεται οπτική οξύτητα μικρότερη από 5/10. Η ανακάλυψη της αμβλυωπίας και του αιτίου που την προκάλεσε είναι απαραίτητο να γίνει, πριν το παιδί πάει σχολείο.  Επίσης κάνει έλεγχο για ύπαρξη στραβισμού. Εκτός από το συγγενή στραβισμό, στην ηλικία αυτή παρατηρείται και ο προσαρμοστικός στραβισμός, η αντιμετώπιση του οποίου είναι αναγκαίο να γίνει έγκαιρα με τα κατάλληλα διορθωτικά γυαλιά.
  4. Παιδιά >6 ετών: Σε ειδικούς πίνακες εξετάζει κάθε χρόνο την οπτική οξύτητα και το παιδί παραπέμπεται όταν το ένα ή και τα δύο μάτια έχουν όραση κάτω από 7/10. Ο έλεγχος της οφθαλμοκινητικότητας και η βυθοσκόπηση συμπληρώνουν την εξέταση.
Παιδιά με οφθαλμολογικό νόσημα
  1. Το Κόκκινο μάτι
Πολλές και διάφορες είναι οι αιτίες που προκαλούν ερυθρότητα στα μάτια. Στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για απλές ιογενείς ή μικροβιακές επιπεφυκίτιδες που αντιμετωπίζονται με απλά αντιβιοτικά κολλύρια από τον παιδίατρο. Στις περιπτώσεις αυτές, συνήθως, η ερυθρότητα είναι και στα δύο μάτια, υπάρχει δακρύρροια ή πυώδεις εκκρίσεις(τσίμπλες), ιστορικό πρόσφατης ίωσης στην οικογένεια κ.λπ. 

Οι συχνότερες κατηγορίες νόσων που εκδηλώνονται με "ερεθισμό στα μάτια" είναι:
  • Επιπεφυκίτιδα (Μικροβιακή, Ιογενής, Αλλεργική), Κερατίτιδα (Ερπητική, Ελκος κερατοειδούς),  Ιριδοκυκλίτιδα (Ιδιοπαθής, συστηματικής νόσου).
  • Τραύματα, ξένο σώμα κερατοειδούς η έγκαυμα.
  • Γλαύκωμα
Τα κριτήρια παραπομπής σε οφθαλμίατρο είναι η δακρύρροια, ο πόνος, η θόλωση κερατοειδούς, το ιστορικό πρόσφατου τραυματισμού, το ερπητικό εξάνθημα βλεφάρων ή το ιστορικό συστηματικής νόσου.

    2. Μειωμένη όραση
Άλλο σύμπτωμα  είναι η διαπίστωση, από το ίδιο το παιδί ή από τους γονείς, ότι δεν βλέπει καλά. Ως αίτια μειωμένης όρασης αναφέρονται:
  • Οι ανατομικές βλάβες οπτικής οδού.
  • Οι διαταραχές της φυσιολογικής λειτουργίας.
  • Ο στραβισμός (αμβλυωπία).
  • Οι διαθλαστικές ανωμαλίες.
  • Η ημικρανία
  • Η υστερική τύφλωση.
Η μειωμένη όραση είναι από μόνη της κριτήριο παραπομπής σε οφθαλμίατρο. Το συχνότερο αίτιο είναι οι διαθλαστικές ανωμαλίες. Όταν όμως συμβαίνει ξαφνικά ,τότε πρέπει να αποκλεισθούν άλλες σοβαρές αιτίες.

    3. Νοσήματα του οφθαλμικού κόγxου
Οι κυριότερες παθήσεις του οφθαλμικού κόγχου στην παιδική ηλικία είναι η περικογχική ή κογχική κυτταρίτις, οι αγγειακές ανωμαλίες, η θυρεοειδική οφθαλμοπάθεια, οι όγκοι (καλοήθεις, κακοήθεις), τα τραύματα (αιμάτωμα, κάταγμα). 

Στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για φλεγμονές της περικογχικής περιοχής και λιγότερο συχνά για σοβαρές φλεγμονές του κογχικού περιεχομένου. Το οίδημα των βλεφάρων, η υπεραιμία, ο πόνος, ο περιορισμός της κινητικότητας του βολβού, η διπλωπία αποτελούν αιτία άμεσης εξέτασης από οφθαλμίατρο. Εκτός όμως από αυτά, η διαπίστωση εξόφθαλμου, αποτελεί σοβαρό λόγο παραπομπής. 

Οφθαλμολογική εξέταση παιδιών με συστηματική ή άλλη νόσο
Παιδιά που πάσχουν από συστηματική ή άλλη νόσο στην οποία μπορεί να προσβάλλεται ταυτόχρονα και ο οφθαλμός, πρέπει να παραπέμπονται για οφθαλμολογική εξέταση, που άλλοτε χρησιμεύει στην τεκμηρίωση της διάγνωσης της νόσου και άλλοτε προλαμβάνει τις επιπλοκές της από τα μάτια .  Οι κυριότερες ομάδες τέτοιων νοσημάτων είναι:
  1. Νοσήματα συνδετικού ιστού.
  2. Λοιμώξεις: ιογενείς (ερπητικές λοιμώξεις, AIDS), μικροβιακές (σηψαιμία, ενδοκαρδίτιδα), μυκητιασικές, παρασιτικές (τοξοπλάσμωση, λεϊσμανίαση).
  3. Αλλεργικές αντιδράσεις.
  4. Νοσήματα θυρεοειδούς, νοσήματα παραθυρεοειδών, σακχαρώδης διαβήτης.
  5. Παθήσεις νευρικού συστήματος: υδροκέφαλος, συγγενείς ανωμαλίες, συγγενείς λοιμώξεις, φακωματώσεις, εκφυλιστικά νοσήματα (ΣΚΠ), όγκοι.
  6. Κεφαλαλγία, η οποία είναι ένα συχνό σύμπτωμα που απασχολεί τον παιδίατρο.
Δύο είναι οι λόγοι που χρειάζεται  οφθαλμολογική εξέταση στα πλαίσια ελέγχου της κεφαλαλγίας, η εξέταση του βυθού του οφθαλμού (βυθοσκόπηση) και ο αποκλεισμός τυχόν διαθλαστικών ανωμαλιών που μπορεί να ευθύνονται για την κεφαλαλγία. Ανάλογα με το ιστορικό, το χρόνο εμφάνισης, τη συμπτωματολογία κ.λπ., η παραπομπή θα γίνει επειγόντως ή για προγραμματισμένη εξέταση.

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014

Συχνά προβλήματα της εφηβείας

Στην εφηβεία, αλλάζουν πολλά πράγματα στο σώμα και στο μυαλό του παιδιού.  Αυτή η περίοδος μπορεί να είναι δύσκολη για τους νέους, αλλά και για τους γονείς. 

Κρίσιμες καταστάσεις
Οι κυριότερες αλλαγές που σχετίζονται με την εφηβεία είναι η ωρίμανση των γεννητικών οργάνων, η γρήγορη ανάπτυξη (στις αρχές της εφηβείας, ένα αγόρι μπορεί να ψηλώσει ακόμη και 3 εκατοστά το μήνα!), η εμφάνιση τριχοφυΐας σε ορισμένες περιοχές του σώματος ...  όλα αυτά οφείλονται στην αυξημένη έκκριση ορμονών.

Εκτός από αυτές τις σωματικές αλλαγές ,οι ψυχολογικές επιπτώσεις της εφηβείας είναι εξίσου σημαντικές, και μέσα σε λίγους μήνες, το παιδί και η οικογένειά του πρέπει να "συμφιλιωθoύν" με αυτές τις εξελίξεις.  Σε ορισμένες περιπτώσεις, προκύπτουν προβλήματα, και κακή αντιμετώπιση των εφήβων μπορεί να οδηγήσει σε κρίσιμες καταστάσεις ...

Διατροφικές Διαταραχές
Ανορεξία, βουλιμία ή άλλες διατροφικές διαταραχές είναι δυστυχώς συχνές και μπορεί να δυσκολευτούμε να τις χειριστούμε.

Ανορεξία, για παράδειγμα, παθαίνουν κατά μέσο όρο εννιά κορίτσια για κάθε αγόρι και είναι συχνή μεταξύ 12 και 20 ετών. Οι έφηβοι παθαίνουν ανορεξία λόγω της εμμονής που έχουν να χάσουν βάρος και μειώνουν την ποσότητα της τροφής που καταναλώνουν οπότε φτάνουν σε επίπεδα υποθρεψίας. Μερικοί ασθενείς δεν αντιλαμβάνονται το σώμα τους όπως είναι, και αρνούνται την πραγματική τους εικόνα νομίζοντας ότι είναι δύσμορφοι και παχύσαρκοι .Όταν ο υποσιτισμός έχει χαρακτήρα απειλητικό για τη ζωή, απαιτείται νοσηλεία σε νοσοκομείο.

Βουλιμία είναι η υπερβολική κατανάλωση φαγητού στα κρυφά και χωρίς το άτομο να είναι πεινασμένο που  στη συνέχεια συνοδεύεται από εμετό.  Η διαταραχή αυτή οδηγεί σε μια γενική κόπωση, κράμπες, και τελικά βλάβη στον οισοφάγο, αλλά και τα δόντια, λόγω της οξύτητας του στομαχικού περιεχομένου.  Μπορεί ο ασθενής να έχει βουλιμικές φάσεις εναλλασσόμενες με ανορεξικές.

Αλκοόλ, καπνός και ναρκωτικά
Ποτό το βράδυ και κάπνισμα τσιγάρων, φαίνονται στα μάτια των εφήβων, απαραίτητες προϋποθέσεις για τη διασκέδαση.  Ο κίνδυνος της υπερβολής και των καταχρήσεων ορισμένες φορές δεν είναι μακριά, αλλά το θέμα παραμένει δύσκολο να προσεγγιστεί από τους γονείς.

Η κατάσταση βγαίνει εκτός ελέγχου όταν ο έφηβος πίνει μέχρι να μεθύσει ή οδηγάει ενώ βρίσκεται σε κατάσταση μέθης.  Η χρήση εθιστικών ουσιών όπως χασίς, χάπια, LSD, κοκαΐνη ακόμη και ηρωίνη μπορεί να απομονώσει και να περιθωριοποιήσει το νέο.  Οι γονείς και οι συγγενείς δεν πρέπει να φοβούνται να προσεγγίσουν το θέμα των ναρκωτικών, να ενημερώνουν τη νεολαία και να ενθαρρύνουν τους νέους να ζητάνε βοήθεια αν χρειαστεί.

Η κατάθλιψη και η αυτοκτονία
Στους νέους η κατάθλιψη μπορεί να εκδηλωθεί ως συμπεριφορά που δεν είναι πάντα εύκολο να εντοπιστεί από τους γονείς. Οι έφηβοι τείνουν να είναι πιο ανεξάρτητοι κι αρχίζουν να κάνουν τη δική τους ζωή, οπότε απομακρύνουν τους γονείς κι έτσι δεν έχουν την δυνατότητα να παρακολουθήσουν ανησυχητικές αλλαγές στην συμπεριφορά τους.  Σημάδια κατάθλιψης είναι η απόσυρση, η αδιαφορία για τους γύρω αλλά και για τον εαυτό τους, το βαθύ αίσθημα κακουχίας ,η αλαλία, η αϋπνία, οι κοπάνες από το σχολείο, οι εκρήξεις με δάκρυα στα μάτια χωρίς εμφανή λόγο.

Η ακραία κατάληξη της κατάθλιψης μπορεί να είναι η αυτοκτονία. Οι έφηβοι έχουν πάρα πολλά που πρέπει να διαχειριστούν, σχολικές δυσκολίες, συναισθηματικές απογοητεύσεις, σύγκρουση με τους γονείς, αγωνία για το μέλλον και μερικές φορές νιώθουν την επιθυμία να σταματήσουν τα πάντα.

Σχιζοφρένεια
Η σχιζοφρένεια συχνά εμφανίζεται σε νεαρούς ενήλικες, στο τέλος της εφηβείας, όταν ο νέος τελειώνει τις σπουδές του και μελετά το επαγγελματικό του μέλλον. Η καθημερινή ζωή γίνεται δύσκολη για ένα σχιζοφρενικό άτομο, η σχέση του με τους άλλους, η λήψη αποφάσεων, ο έλεγχος των συναισθημάτων του.

Τα συμπτώματα της σχιζοφρένειας περιλαμβάνουν οπτικές και ακουστικές παραισθήσεις, φωνές στο κεφάλι, κρίσεις παράνοιας, θόλωση της συνείδησης, επιθετικότητα ή απόσυρση, ψυχοκινητικές διαταραχές.

Τα αίτια της σχιζοφρένειας είναι απροσδιόριστα. Σήμερα ξέρουμε ότι κάποιο ρόλο παίζει η κληρονομικότητα. Σημειώστε ότι η κατανάλωση χασίς θα μπορούσε να "επιταχύνει" την εμφάνιση της νόσου.

Συμβουλές για τους γονείς παιδιών που βρίσκονται στην εφηβεία
Συμπτώματα που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και σας προειδοποιούν:
  1. Ο έφηβος κλείνεται στον εαυτό του, δεν έχει φίλους, σταματάει  τις εξόδους.
  2. Παρατηρείται  πτώση στην ακαδημαϊκή επίδοση και αδικαιολόγητες απουσίες από το σχολείο.
  3. Παρουσιάζει χαμηλή αυτοεκτίμηση και προβλήματα συμπεριφοράς.
  4. Έχει βίαια ξεσπάσματα, κλαίει συνέχεια.
  5. Ξοδεύει χρήματα (ίσως σχετίζονται με την αγορά ουσιών).
  6. Συμβαίνει γρήγορη και σημαντική απώλεια βάρους, ειδικά στα κορίτσια.

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

Ψείρες

Οι ψείρες είναι μια πραγματική συμφορά για κάθε γονέα που έχει παιδί προσχολικής ή σχολικής ηλικίας. Οι ψείρες κάνουν την εμφάνιση τους δυστυχώς πολύ συχνά τόσο στους παιδικούς σταθμούς όσο και στα κολλέγια.

Ψείρες μπορεί να πιάσει κάθε παιδικό κεφάλι, είτε έχει μακριά είτε κοντά μαλλιά, είτε είναι καθαρό ή βρώμικο.  Δεδομένου ότι οι ψείρες  μπορεί να είναι σ΄όλα τα κεφάλια ,πώς μπορούν να καταλάβουν οι γονείς εάν το παιδί τους έχει στο κεφάλι του μόλυνση από ψείρες;  Πώς μπορεί να απαλλαγεί από αυτές , πώς να τις αποφύγει, είναι οι συχνότερες ερωτήσεις που κάνουν οι γονείς κατά τις πρώτες ημέρες του σχολείου.

Καταρχάς ας δούμε τι είναι η ψείρες. Είναι γκριζωπά έντομα που έχουν έξι πόδια που καταλήγουν σε δαγκάνες. Η ψείρα έχει μέγεθος μεταξύ 2 mm και 4 mm κατά την ενηλικίωση. Η ψείρα κεφαλής, όπως υποδηλώνει το όνομά της, ζει στο τριχωτό της κεφαλής των ανθρώπων, αγαπημένη κατοικία της είναι ο λαιμός και γύρω από τα αυτιά, τα δύο μέρη του κεφαλιού με την λιγότερη ζέστη. Στις ψείρες αρέσουν οι δροσερές θερμοκρασίες μεταξύ 28 ° C και 32 ° C.  Μια ψείρα μπορεί να ζήσει μεταξύ 6-8 εβδομάδες. Η ψείρα είναι ένα έντομο που τρέφεται με απομύζηση αίματος.  Η ψείρα κεφαλής τρέφεται αποκλειστικά με ανθρώπινο αίμα και  γίνεται κόκκινη όταν φάει το γεύμα της.

Υπάρχουν θηλυκές και αρσενικές ψείρες. Τα θηλυκά γεννούν τα αυγά που ονομάζονται κόνιδες.  Χάρη σε ένα είδος κόλλας οι κόνιδες είναι σταθερά προσκολλημένες κοντά στη ρίζα των μαλλιών, περίπου 1 cm από το τριχωτό της κεφαλής.


Κάθε θηλυκή ενήλικη ψείρα μπορεί να γεννήσει πέντε ή έξι αυγά την ημέρα για 30 ημέρες.  Η προσβολή μπορεί να συμβεί πολύ γρήγορα!  Τα αυγά εξελίσσονται σε ένα είδος περιβλήματος που κολλάει στα μαλλιά και ονομάζεται κόνιδα.
Μετά από 9 έως 10 ημέρες  η κόνιδα  σκάει απελευθερώνοντας μια νύμφη που θα μετατραπεί σε 15 μέρες σε μια ενήλικη ψείρα που μπορεί με τη σειρά της να αναπαραχθεί.  Οι νεκρές  κόνιδες  παραμένουν κενές κολλημένες στα μαλλιά.

Τα αυγά, οι νύμφες και οι ψείρες μπορούν να επιζήσουν μέχρι και τρεις ημέρες μακριά από το κεφάλι ενός ανθρώπου, μετά απ’ αυτό το διάστημα πεθαίνουν από ασιτία.

Η ψείρα  έχει πόδια σαν γάντζους που της επιτρέπει να προσκολλάται στην τρίχα και να αντιστέκεται στο βούρτσισμα των μαλλιών, στις κινήσεις της κεφαλής και σε άλλες αιτίες που θα μπορούσαν να την κάνουν να πέσει,  κυρίως όμως τα χρησιμοποιεί για να μετακινείται από το ένα κεφάλι σ άλλο. 
Πιστεύουμε ότι οι ψείρες μεταδίδονται μέσω της άμεσης επαφής ή με κοινή χρήση κτένας. Οι ψείρες δεν πετούν, αλλά μετακινούνται με τα πόδια τους πολύ γρήγορα(μπορούν να διανύσουν 23 εκατοστά ανά λεπτό, πράγμα το οποίο παλιά είχε οδηγήσει στο να πιστεύουμε ότι ήταν σε θέση να πηδήξουν).

Το προσφιλές μέσο μεταφοράς για τις ψείρες είναι η άμεση επαφή μεταξύ των παιδιών ή μεταξύ παιδιών και ενηλίκων.  Το δεύτερο μέσο μετάδοσης των ψειρών είναι η πισίνα, γιατί ναι, οι ψείρες ξέρουν πάρα πολύ καλά να κολυμπούν!  Ο τρίτος τρόπος μετάδοσης των ψειρών είναι έμμεση επαφή, μέσω της ανταλλαγής καπέλων ή κράνους. 

Πρόσφατες μελέτες για το θέμα αυτό τείνουν να αποδείξουν ότι η έμμεση μετάδοση είναι σχεδόν μηδενική (εκτός από την πισίνα), αλλά έως ότου υπάρξουν περισσότερες πληροφορίες είναι προτιμότερο να πλένουμε τα ρούχα και τα κλινοσκεπάσματα αν υπάρχει κρούσμα φθειρίασης  ώστε να προλάβουμε πιθανή προσβολή ή επαναμόλυνση κάποιου ατόμου.

Πρόληψη της φθειρίασης:
Τακτικός έλεγχος του κεφαλιού του παιδιού σας είναι η πιο αποτελεσματική πρόληψη κατά της μόλυνσης. Είναι σημαντικό επίσης το σχολείο να ανακοινώνει την εμφάνιση των ψειρών στους γονείς, για να λαμβάνονται προληπτικά μέτρα, όπως χτένισμα με λεπτή χτένα, λούσιμο με ειδικά σαμπουάν πρόληψης, ξέβγαλμα  των μαλλιών με ξύδι.

Το σύμπτωμα που πρέπει να μας υποψιάσει για την ύπαρξη ψειρών είναι η φαγούρα στο κεφάλι του παιδιού. Ο κνησμός είναι το αποτέλεσμα της αλλεργικής αντίδρασης στο σάλιο της ψείρας που εγχέεται στο δέρμα κατά την σίτιση της. Συνεπώς ένα παιδί που ξύνει το κεφάλι του πρέπει να ελεγθεί για ψείρες. Ο πιο αποτελεσματικός  τρόπος  είναι να περάσουμε μια πολύ λεπτή χτένα (την περίφημη χτένα για ψείρες) σε βρεγμένα  μαλλιά.

Πού να ψάξω για τις ψείρες;
  • Κοντά στο τριχωτό της κεφαλής
  • Πίσω από τα αυτιά
  • Πάνω από το λαιμό
  • Στην κορυφή του κεφαλιού

Θεραπεία φθειρίασης: 
Υπάρχουν διάφορες αποτελεσματικές θεραπείες για να απαλλαγούμε από τις  ψείρες και τις κόνιδες, στο εμπόριο κυκλοφορούν πολλά φάρμακα που σκοτώνουν τις ψείρες.
Λοσιόν, σαμπουάν και σκόνες για την καταπολέμηση των  ψειρών περιέχουν ουσίες όπως carbaryl, malathion ή permethrin.

Κάνετε αμέσως  την εφαρμογή του προϊόντος μόλις βρείτε ψείρες ή κόνιδες στο κεφάλι του παιδιού σας.
  • Επαναλάβετε μια δεύτερη εφαρμογή 7-10 ημέρες αργότερα, με σκοπό να εξουδετερωθούν οι μικρές νύμφες που επιβιώνουν μετά την πρώτη εφαρμογή.  Το χρονικό αυτό διάστημα αντιστοιχεί  στον χρόνο επώασης των αυγών της ψείρας.
  • Εάν υπάρχουν ζωντανές ψείρες μετά από την δεύτερη εφαρμογή θα πρέπει να ξεκινήσετε από την αρχή με άλλη κατηγορία αντιψειρικού φαρμάκου, γιατί δυστυχώς τα τελευταία χρόνια οι ψείρες έχουν γίνει ανθεκτικές σε πολλά φάρμακα.
  • Ένας  καλός τρόπος εξόντωσης των ψειρών είναι η εφαρμογή στο κεφάλι ουσιών που αποφράσουν τις αναπνευστικές οδούς τους προκαλώντας ασφυξία. Υπάρχουν φάρμακα με βάση την διμεθικόνη ή κάποια έλαια που είναι λιγότερο ερεθιστικά για το παιδικό δέρμα. Ένας απλός τρόπος είναι η επάλειψη με μαγιονέζα ή με άφθονη μαλακτική κρέμα  και μετά από αρκετή ώρα η μηχανική απομάκρυνση της ψείρας και της κόνιδας με παρατεταμένο χτένισμα των μαλλιών με την ειδική τσατσάρα.

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014

Μαθησιακές διαταραχές

Όπως μερικά παιδιά διαφέρουν εμφανισιακά έτσι και στην σχολική απόδοση όλα τα παιδιά δεν είναι ίδια. Υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί μαθητές. Η πλειοψηφία των κακών μαθητών έχει φυσιολογικές διανοητικές δυνατότητες. Έχει υπολογιστεί ότι το 30% των μαθητών έχουν χαμηλότερη απόδοση στα μαθήματα σε  σχέση με τις δυνατότητές τους. Η ανίχνευση αυτών των παιδιών έχει μεγάλη σημασία, γιατί με την κατάλληλη βοήθεια μπορούν να αποδώσουν καλύτερα στο σχολείο.

Τα παιδιά αυτά θεωρούμε ότι πάσχουν από μαθησιακές δυσκολίες. Λέγοντας  «ειδικές μαθησιακές δυσκολίες » δεν εννοούμε μία συγκεκριμένη νόσο αλλά μια διαταραχή που μπορεί να παρουσιάσει πολλές εικόνες και που θεραπεύεται.

Πρόκειται λοιπόν για διαταραχή σε έναν ή περισσότερους από τους βασικούς μηχανισμούς που σχετίζονται με την αντίληψη της γλώσσας, ομιλούμενης ή γραπτής και που μπορεί να παρουσιαστεί σαν μία ανεπάρκεια στην σκέψη, στην ομιλία, στην έκφραση, στην ακουστική αντίληψη, στην προσοχή, στο διάβασμα, στο γράψιμο, στο συλλάβισμα ,στις μαθηματικές πράξεις , στις κινητικές δεξιότητες και τέλος στην αντίληψη του χώρου. Στον ορισμό περιλαμβάνονται παιδιά που έχουν βλάβες στους μηχανισμούς υποδοχής ερεθισμάτων, ελαφρές εγκεφαλικές δυσλειτουργίες και δυσλεξία. Δεν περιλαμβάνονται παιδιά με προβλήματα ακοής, όρασης, κινητικές αναπηρίες, διανοητική καθυστέρηση και συναισθηματικές διαταραχές.

Οι παραπάνω διαταραχές είναι συχνές και συνήθως ελαφριάς μορφής αλλά μπορεί να έχουν άσχημη εξέλιξη, να επηρεάσουν την σχολική απόδοση και να δημιουργήσουν ψυχολογικά προβλήματα στο παιδί αν δεν γίνουν αντιληπτές κι αντιμετωπιστούν έγκαιρα. Η βοήθεια αυτή θα προσφερθεί από συνεργασία παιδοψυχολόγων, λογοθεραπευτών, εργασιοθεραπευτών και συχνά με την στενή συνεργασία των δασκάλων.
 
1) Το αδέξιο παιδί.
Αδέξιο ονομάζεται το παιδί που η ανάπτυξη της κινητικής του ικανότητας έχει μείνει πίσω σε σχέση με την χρονολογική ηλικία. Δηλαδή μπορεί να υπολείπεται στο βάδισμα, στους λεπτούς χειρισμούς και γενικά στην δεξιοτεχνία. Όσο ελαφρές και να είναι οι δυσκολίες αυτές, μπορεί να επηρεάσουν ψυχολογικά το παιδί επειδή θα μειονεκτεί σε σχέση με τα άλλα συνομήλικά του.

Αίτια της αδεξιότητας μπορεί να είναι βλάβες στον κινητικό νευρώνα του κεντρικού νευρικού συστήματος, αλλά υπάρχουν και παιδιά χωρίς οργανικές βλάβες. Πολλές  φορές η αδεξιότητα συνοδεύεται κι από άλλες δυσλειτουργίες, όπως διαταραχές  στην ομιλία, στην συμπεριφορά, στην αναγνώριση αριστερού-δεξιού κτλ.

Η διάγνωση και η βοήθεια που μπορούμε να τους παρέχουμε είναι ουσιαστική για πολλά από αυτά τα παιδιά. 

2) Το υπερκινητικό παιδί.
Το υπερκινητικό σύνδρομο παρουσιάζεται στα παιδιά με την εικόνα της ελαφράς εγκεφαλικής δυσλειτουργίας. Τα παιδιά αυτά ενώ βρίσκονται στα όρια του φυσιολογικού στις διανοητικές τους ικανότητες, πάσχουν από διαταραχές στην προσοχή και στην συγκέντρωση, αυξημένη κινητικότητα, επιθετικότητα ή άγχος, διαταραχές λόγου και μάθησης, δυσκολία  στην μνήμη και στον συντονισμό των κινήσεων.

Το σύνδρομο αυτό είναι πολύ συχνό κι ευτυχώς αντιμετωπίσιμο. Με  την κατάλληλη βοήθεια από ειδικούς κι ενδεχομένως και με φαρμακευτική αγωγή τα παιδιά ξεπερνούν τα προβλήματά τους.

3) Δυσλεξία.
Δυσλεξία είναι μία διαταραχή που εκδηλώνεται με δυσκολία στην εκμάθηση της ανάγνωσης και της γραφής παρόλο που η νοημοσύνη του παιδιού βρίσκεται μέσα στα φυσιολογικά πλαίσια. Τα  δυσλεκτικά παιδιά μπλέκουν τα γράμματα ή κάνουν αναστροφές στην γραφή των συμβόλων π.χ. αντί 3 γράφουν ε  και το αντίστροφο. Είναι ανορθόγραφα και δυσκολεύονται στον συλλαβισμό. Επίσης έχουν διαταραχές στην πρόσληψη, επεξεργασία και έκφραση εννοιών.

Με ειδικές δοκιμασίες μπορούμε να εκτιμήσουμε αυτά τα παιδιά για να μπει ακριβής διάγνωση και για ν’ακολουθηθεί ειδική θεραπευτική αγωγή.

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

Παροδική τοξική υμενίτιδα

Η υμενίτιδα του ισχίου είναι οξεία φλεγμονώδης αντίδραση και συνήθως παρατηρείται μετά από λοίμωξη του ανώτερου αναπνευστικού. Είναι η πιο συχνή αιτία πόνου του ισχίου στην παιδική ηλικία. Προσβάλλει 2-3% των παιδιών μεταξύ 3-10 ετών και είναι πιο συχνή στα αγόρια. Δημιουργείται συλλογή υγρού από άγνωστη αιτία στην άρθρωση του ισχίου, που υποχωρεί μετά από λίγες μέρες χωρίς να αφήσει βλάβη.

Ποια είναι τα κύρια συμπτώματα;
Πόνος στο ισχίο που κάνει το παιδί να κουτσαίνει. Συνήθως ο πόνος στο ισχίο έρχεται ξαφνικά και μπορεί να παρουσιάζεται ως πόνος στη βουβωνική χώρα, στον άνω μηρό ή μερικές φορές αντανακλά στο γόνατο. Η πιο συχνή εκδήλωση είναι να ξυπνά ένα παιδί και να κουτσαίνει ή να αρνείται να περπατήσει.

Πώς μπαίνει η διάγνωση;
Η κλινική εξέταση είναι χαρακτηριστική. Παρατηρείται χωλότητα (δηλαδή το παιδί κουτσαίνει) και η κινητικότητα του ισχίου κατά την εξέταση είναι περιορισμένη, ιδιαίτερα η έσω στροφή. Σπάνια  προσβάλλονται και τα δύο ισχία. Οι ακτινογραφίες είναι φυσιολογικές και τις αποφεύγουμε γιατί το οίδημα των μαλακών μορίων γύρω από την άρθρωση δεν είναι ειδικό εύρημα. Σε αμφίβολες περιπτώσεις η παρακέντηση του ισχίου αποδίδει άσηπτο κιτρινωπό υγρό.

Θεραπεία
Θεραπευτικώς συνιστάται ανάπαυση στο κρεβάτι και έλξη με ελαφριά κάμψη του ισχίου, που πρέπει να προσαρμόζεται ανάλογα με το μέγεθος του πόνου. Τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα βοηθούν στη μείωση του πόνου, αν και χωρίς θεραπεία το επώδυνο ισχίο υποχωρεί συνήθως μετά από μία εβδομάδα περίπου. Είναι συνηθισμένη η ανάπτυξη νέων επεισοδίων παροδικής υμενίτιδας, που είναι συνήθως πιο ήπια και πιο σύντομα από το πρώτο επεισόδιο.

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014

Κοινό κρυολόγημα

Είναι οξεία νόσος που παρουσιάζεται κατά επιδημίες τους χειμερινούς κυρίως μήνες. Τα  κύρια συμπτώματα είναι ρινική καταρροή, φαρυγγίτιδα, ενώ πολλές φορές συνοδεύονται από πυρετό και βήχα. Η αιτιολογία είναι αποκλειστικά ιογενής και οι κύριοι ιοί που το προκαλούν είναι μυξοιοί, παραμυξοϊοί, αδενοιοί, πικορναϊοί και κορόναϊοι.

Σπάνια το κοινό κρυολόγημα οδηγεί σε μικροβιακές επιπλοκές όπως παραρρινοκολπίτιδα, οξεία μέση ωτίτιδα κτλ που χρειάζεται η λήψη αντιβιοτικού. Δυστυχώς στις ιώσεις γίνεται αλόγιστη χρήση αντιβιοτικών που και δεν βοηθούν και μετατρέπουν τα μικρόβια σε πιο ανθεκτικά.

Θεραπευτικά στο κοινό κρυολόγημα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αντιπυρετικά,αποσυμφοριτικά, αντιβηχικά ή βλεννολυτικά σιρόπια αν χρειαστεί και ρινοπλύσεις με φυσιολογικό ορό.

Σημαντικό είναι να ξεκουραζόμαστε, να έχουμε μια ισορροπημένη διατροφή με βιταμίνες και να καταναλώνουμε πολλά υγρά.

Σε περίπτωση που τα συμπτώματα διαρκούν πάνω από τρεις ημέρες συμβουλευόμαστε τον παιδίατρό μας.

Δεν ξεχνάμε ν’αερίζουμε συχνά το σπίτι μας,ν’αποφεύγουμε τον άσκοπο συνωστισμό, να καλύπτουμε το στόμα μας όταν βήχουμε ή φταρνιζόμαστε και να πλένουμε τα χέρια μας συχνά.

Επίσης ΠΟΤΕ δεν παίρνουμε αντιβίωση χωρίς να μας την έχει συνταγογραφήσει ο γιατρός μας.

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

Τι είναι η τροφική αλλεργία;

Είναι μια αντίδραση από το ανοσοποιητικό σύστημα μετά από την λήψη μιας συγκεκριμένης τροφής. Η αντίδραση αυτή συμβαίνει κάθε φορά που την τρώμε. Οι  τροφικές αλλεργίες είναι πιο συχνές σε παιδιά ηλικίας κάτω των τεσσάρων ετών.

Οι πιο συνηθισμένες αλλεργιογόνες τροφές είναι: 
  • το γάλα αγελάδας
  • τα αυγά
  • το ψάρι
  • οι ξηροί καρποί
  • τα εσπεριδοειδή
  • οι ντομάτες.
Ποια είναι τα συμπτώματα;
Τα παιδιά με τροφική αλλεργία συχνά έχουν πολλά διαφορετικά συμπτώματα όταν καταναλώσουν τροφή που περιέχει ουσίες στις οποίες παρουσιάζουν αλλεργία.  Σε αυτά περιλαμβάνονται:
  • σοβαρό βρεφικό έκζεμα ή εξάνθημα του δέρματος
  • εμετό και διάρροια χωρίς προφανή λόγο
  • ασθματική βρογχίτιδα ή άσθμα
  • αλλεργική κρίση (φαγούρα, καταρροή στα μάτια και τη μύτη)
Πώς αρχίζουν οι τροφικές αλλεργίες;
Μια αντίδραση υπερευαισθησίας προς τα τρόφιμα είναι συνήθως τύπου 1 αλλεργική αντίδραση.
Αυτό σημαίνει ότι το ανοσοποιητικό σύστημα του παιδιού σας παράγει μια κατηγορία αντισωμάτων που ονομάζονται IgE ανοσοσφαιρίνες ως απάντηση σε μια συγκεκριμένη τροφή.  Αυτά τα αντισώματα προκαλούν τα αλλεργικά συμπτώματα.

Σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού παραλείπουν ορισμένα τρόφιμα από τη διατροφή τους ή τη διατροφή των παιδιών τους επειδή πιστεύουν ότι τους προκαλούν αλλεργική αντίδραση.

Στην πραγματικότητα, μόνο περίπου 3 τοις εκατό των παιδιών υποφέρουν από αλλεργικές αντιδράσεις έναντι των τροφίμων και τα περισσότερα θα το ξεπεράσουν πριν φτάσουν στην ηλικία των τριών ετών.

Οι τύπου 1 αλλεργικές αντιδράσεις είναι σε κάποιο βαθμό κληρονομικές.  Για το λόγο αυτό πρέπει να ενημερώνετε τον παιδίατρο αν υπάρχει οικογενειακό ιστορικό αλλεργίας, αλλεργική ρινίτιδα, έκζεμα ή άσθμα.

Τι πρέπει να κάνετε αν υποπτεύεστε ότι το παιδί σας έχει μια τροφική αλλεργία;
  • Επικοινωνήστε με το γιατρό σας και περιγράψτε του τα συμπτώματα.
  • Μη βάζετε το παιδί σας σε ένα περιοριστική διατροφή χωρίς την συμβουλή του γιατρού.
  • Μια αλλαγή στις κινήσεις του εντέρου του παιδιού σας δεν είναι ένα σημάδι  τροφικής αλλεργίας.
  • Το πιο σημαντικό να χαλαρώσετε.  Μην υποθέσετε ότι το παιδί σας πάσχει από μια αλλεργία τροφίμων έως ότου αυτό έχει επιβεβαιωθεί.
  • Υπάρχουν ειδικές εξετάσεις που διαγιγνώσκουν το αίτιο της αλλεργίας.
Είναι οι τροφικές αλλεργίες επικίνδυνες και πώς αντιμετωπίζονται;
Μια δίαιτα που καταργεί τις υπεύθυνες για την αλλεργία τροφές είναι η κύρια θεραπεία.
Σε σπάνιες περιπτώσεις, η κατανάλωση ακόμη και ενός μικρού ποσού της τροφής μπορεί να προκαλέσει αναφυλακτικό σοκ (σοβαρή δυσκολία στην αναπνοή και καρδιακή δυσλειτουργία), οδηγώντας σε collapsus. Τo αναφυλακτικό σοκ χρειάζεται άμεση θεραπεία με αδρεναλίνη, ζητήστε αμέσως ιατρική βοήθεια εάν το παιδί σας αρχίζει ξαφνικά να έχει δυσκολία στην αναπνοή.

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

Το άγχος στην παιδική ηλικία

Όταν ένα παιδί λέει ότι πονάει ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι αν είναι αλήθεια η αν πρόκειται για προσποίηση.  Μιλώντας μαζί του, παρακολουθώντας τις αντιδράσεις του, θα καταλάβουμε καλύτερα ποιο είναι το πρόβλημα και πως το παιδί το εκφράζει.

Κωμωδία ή πραγματικότητα;

Το παιδί σας πάντα παραπονιέται για κάτι, κλαψουρίζει, είναι κακοδιάθετο, ενώ ο παιδίατρος λέει ότι βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση σωματικά;  Χωρίς να παραμελήσετε ένα πραγματικό πρόβλημα υγείας, προσπαθήσετε να αναγνωρίσετε τις συνθήκες υπό τις οποίες διαμαρτύρεται.

Πότε λέει ότι πονάει. Αν κλαψουρίζει κάθε βράδυ πριν την ώρα του ύπνου , ίσως είναι ο μόνος τρόπος για να σας δείξει ότι έχει δυσκολία αποχωρισμού από εσάς κατά τη διάρκεια της νύχτας ή φοβάται να μείνει μόνο γιατί έχει εφιάλτες.  Ομοίως, αν πονάει κάθε μέρα πριν πάει στο σχολείο ή όταν πάει να περάσει το Σαββατοκύριακο με τον παππού και την γιαγιά, η στεναχώρια του σχετίζεται με αυτές τις καταστάσεις που δεν είχε ίσως πολύ καλές προηγούμενες εμπειρίες.
Υπάρχει κάποια πρόσφατη αλλαγή στην ζωή του παιδιού; Ένας θάνατος, ένα διαζύγιο, μία μετακόμιση, ή η άφιξη ενός νέου μέλους στην οικογένεια , είναι καταστάσεις που διαταράσσουν προσωρινά την καθημερινότητα.  Το παιδί μπορεί ν’ αναζητά την προσοχή σας, αν παραπονιέται για φανταστικούς πόνους ή για ενοχλήσεις που προκαλούνται από άγχος. 
  
Κάντε διάλογο.

Πάρτε τις διαμαρτυρίες του παιδιού στα σοβαρά. Ρωτήστε το που πονάει, ελέγξτε τη θερμοκρασία του και κανονίστε μια συνάντηση με τον παιδίατρό σας.  Αν δεν διαγνωστεί ιατρικό πρόβλημα, μάθετε τι το απασχολεί και κουβεντιάστε μαζί του.

Συνεχίστε να το ακούτε και να δείχνετε ότι υπολογίζετε τα λεγόμενα του. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να καταλάβετε τι το ενοχλεί, γιατί είναι λυπημένο ή τι το φοβίζει.  Μην αμελείτε τις ενοχλήσεις που αναφέρει το παιδί με την αιτιολογία ότι "είναι πάντα θέατρο."  Ενθαρρύνετε το παιδί να μιλήσει.  Διατυπώστε υποθέσεις, μιλήστε για τους φόβους και τις ανησυχίες του, κάντε το παιδί φίλο σας, βοηθώντας το να ανοιχτεί και να σας εμπιστευτεί το πρόβλημά του.

Υποστηρίξτε το.

Δηλώστε ότι ψάχνετε μια λύση από κοινού, δεν είναι μόνο του με το πρόβλημά του, έχει εσάς να στηριχθεί, να πάρει συμβουλές και βοήθεια. Αν κερδίσετε την εμπιστοσύνη του, νιώθοντας ασφάλεια θα ξεπεράσει πιο εύκολα τους φόβους του και τα ψυχοσωματικά του προβλήματα. Μην περιμένετε η συμπεριφορά του ν’ αλλάξει αμέσως, αλλά να βελτιωθεί σταδιακά μέσα από το διάλογο. Οι κρίσεις άγχους πολλές φορές έχουν σχέση με την ιδιοσυγκρασία και τον χαρακτήρα του παιδιού.
Εάν το πρόβλημα παραμένει μην απογοητεύεστε, συζητήστε με τον παιδίατρό σας, μπορεί να χρειαστεί να σας παραπέμψει σε παιδοψυχολόγο.


Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014

Τι είναι η γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση;

Γαστρο-οισοφαγική παλινδρόμηση συμβαίνει όταν το περιεχόμενο του στομάχου του μωρού  επιστρέφει στον οισοφάγο, ή ακόμη και στο στόμα του. Τα μωρά παρουσιάζουν παλινδρόμηση γιατί η μυϊκή βαλβίδα μεταξύ στομάχου και οισοφάγου, η οποία κανονικά συγκρατεί την τροφή στο στομάχι, δεν έχει αναπτυχθεί ακόμα σωστά.  Αυτό σημαίνει ότι όταν η κοιλιά του μωρού σας είναι πλήρης, το περιεχόμενο του στομάχου μαζί με τις όξινες εκκρίσεις επιστρέφει πίσω στον οισοφάγο και το μωρό βγάζει γουλιές ή κάνει εμετό.

Κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους της ζωής, η μυϊκή βαλβίδα γίνεται σταδιακά ισχυρότερη και καλύτερη στο να κρατήσει την τροφή, έτσι η παλινδρόμηση μειώνεται, ειδικά όταν στο διαιτολόγιο προστεθούν στερεές τροφές.  Περίπου τα μισά από τα μωρά κάνουν κάποια παλινδρόμηση κατά τους τρεις πρώτους μήνες , αλλά συνήθως δεν τους δημιουργεί πρόβλημα.  Έως 10 μηνών περίπου πέντε τοις εκατό των βρεφών έχουν παλινδρόμηση. 

Πώς θα ξέρω αν το μωρό μου έχει παλινδρόμηση;
Το μωρό σας μπορεί να βγάλει λίγο γάλα μετά από το γεύμα ή να έχει λόξυγκα.  Μπορεί περιστασιακά να το πιάνει βήχας μετά την λήψη του γάλακτος. Αυτό είναι φυσιολογικό και για όσο διάστημα το μωρό σας κατά τα άλλα είναι καλά, δεν χρειάζεται να ανησυχείτε. Μέχρι  πέντε αναγωγές την ημέρα κάνουν τα περισσότερα φυσιολογικά βρέφη.

Αν παρατηρήσετε κάτι από τα παρακάτω συμβουλευτείτε τον παιδίατρό σας:
  • Το μωρό παρουσιάζει αναγωγές περισσότερο από πέντε φορές την ημέρα σε τακτά χρονικά διαστήματα.
  • Είναι ανήσυχο και κλαίει υπερβολικά μετά τα γεύματα.
  • Κάνει συχνά εμετό ή έχει δυσκολία στην κατάποση  .
  • Παρουσιάζει βήχα στην διάρκεια του γεύματος, έχει επίμονο βήχα ή συχνές λοιμώξεις του θώρακα.
  • Υπάρχει αίμα στον εμετό ή παρουσιάζει ανεξήγητη αναιμία.
  • Δεν παίρνει βάρος ή αρνείται να φάει.
Υπάρχουν θεραπείες για την παλινδρόμηση;
Εάν η παλινδρόμηση του μωρού σας είναι ήπια και παίρνει καλό βάρος μην ανησυχείτε, ακολουθείστε απλά τις παρακάτω συμβουλές:
  • Κρατήστε το μωρό σας σε όρθια θέση για 20 λεπτά μετά από κάθε γεύμα. 
  • Χορηγείστε στο μωρό σας μικρότερα γεύματα, αλλά πιο συχνά.
  • Διακόψτε το γεύμα για να ρευτεί το μωρό και συνεχίστε μετά την σίτιση. 
Εάν η παλινδρόμηση του μωρού σας είναι πιο σοβαρή, επισκεφθείτε τον παιδίατρο σας, ο οποίος μπορεί να σας δώσει συμβουλές για την αντιμετώπιση:
  • Υπάρχουν ειδικά γάλατα με πηκτικούς παράγοντες(π.χ. άμυλο καλαμποκιού, άμυλο πατάτας ή χαρουπάλευρο) που έχουν πιο παχύρευστη υφή και μειώνουν τις αναγωγές.
  • Ένα αντιόξινο ή ένας Η2-ανταγωνιστής μπορεί να χορηγηθεί από τον γιατρό στο μωρό για να μην ερεθίζει το όξινο περιεχόμενο του στομάχου τον οισοφάγο και προκληθεί οισοφαγίτιδα.
  • Τα συμπτώματα της παλινδρόμησης μπορεί να είναι πολύ παρόμοια με τα συμπτώματα μιας αλλεργίας ή δυσανεξίας στο αγελαδινό γάλα. Εάν θηλάζετε το μωρό σας, μπορεί να χρειαστεί να σταματήσετε να πίνετε γάλα αγελάδας ,αν το μωρό σας δεν θηλάζει πιθανόν ο γιατρός να του χορηγήσει  ένα υποαλλεργικό γάλα για μια-δυο εβδομάδες για να δείτε αν βοηθάει. 
Να θυμάστε ότι στα περισσότερα μωρά η γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση είναι μια κατάσταση που το βρέφος θα ξεπεράσει από μόνo του, μεγαλώνοντας.

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

Δηλητηρίαση σε παιδιά - Επισκόπηση της δηλητηρίασης

Δηλητήρια είναι ουσίες που είναι επιβλαβείς όταν μπουν στο ανθρώπινο σώμα. Τα δηλητήρια επίσης ονομάζονται τοξίνες, τοξικές ή επικίνδυνες ουσίες. Δηλητηρίαση συμβαίνει όταν μια τοξίνη την καταπιούμε, την εισπνεύσουμε από την μύτη ή το στόμα, είτε χορηγηθεί μέσα στο σώμα μας  μέσω ενός δαγκώματος ή τσιμπήματος , ή ακόμη αν απορροφηθεί από το δέρμα μας ή απλά έρθει σε επαφή με τα μάτια μας.  Η δηλητηρίαση μπορεί να είναι μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης.  Καλέστε το Κέντρο Ελέγχου Δηλητηριάσεων στο 210-7793777 αμέσως ,αν υποψιάζεστε ότι το παιδί σας μπορεί να έχει δηλητηριαστεί.

Ορισμένοι τύποι δηλητηρίασης της παιδικής ηλικίας αναπτύσσονται με την πάροδο του χρόνου, λόγω χρόνιας έκθεσης σε μικρές ποσότητες της τοξικής ουσίας.  Η δηλητηρίαση από μόλυβδο, που είναι πιο συχνή στα μικρά παιδιά και μπορεί να προκαλέσει σοβαρή νευρολογική βλάβη, συνήθως αναπτύσσεται αργά κατά τη διάρκεια του χρόνου, όταν ένα παιδί εκτίθεται σε μόλυβδο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο μόλυβδος είναι ένα ιδιαίτερα τοξικό μέταλλο που μπορεί να συσσωρευτεί στο σώμα και να προκαλέσει βλάβες του νευρικού συστήματος (π.χ. να βλάψει τον εγκέφαλο, το νωτιαίο μυελό, τα νεύρα).  Ο μόλυβδος μπορεί να υπάρχει (συνήθως σε μικρές ποσότητες) σε μολυσμένο έδαφος και σκόνη, σε χρώματα και βερνίκια, (π.χ. σε τοίχους βαμμένους πριν από το 1978), σε παιχνίδια κατασκευασμένα χωρίς CE πιστοποίηση, και σε υδραυλικές  εγκαταστάσεις (π.χ., σωλήνες, βρύσες).

Δηλητήρια λοιπόν είναι oι ουσίες που εμποδίζουν την κανονική λειτουργία του οργανισμού.  Σε ορισμένες περιπτώσεις  μία μικρή δόση μπορεί να αποβεί μοιραία. Άλλες ουσίες, όπως ορισμένα φάρμακα, είναι θεραπευτικά σε μικρές ποσότητες, αλλά πολύ  επικίνδυνα όταν λαμβάνονται σε μεγάλες δόσεις.  Πολλά κοινά είδη οικιακής χρήσης μπορεί να είναι τοξικά.  Σ’ αυτά περιλαμβάνονται τα εντομοκτόνα, η ναφθαλίνη, τα χρώματα, τα φυτοφάρμακα, καύσιμα, βερνίκια, σαπούνια, και διαλύτες.  Προϊόντα προσωπικής φροντίδας (π.χ. καλλυντικά, κρέμες, λοσιόν, στοματικά διαλύματα), προϊόντα οικιακού καθαρισμού αλλά και υπερδοσολογία  συνταγογραφούμενων φαρμάκων  είναι κοινές αιτίες  οξείας δηλητηρίασης  στην παιδική ηλικία. Εκατοντάδες φυτά είναι επίσης δηλητηριώδη. Τέλος τα παιδιά και οι έφηβοι που ζουν σε σπίτια που έχουν δυσλειτουργία του συστήματος θέρμανσης βρίσκονται σε αυξημένο κίνδυνο για δηλητηρίαση από μονοξείδιο του άνθρακα.

Η σκόπιμη δηλητηρίαση, που ονομάζεται επίσης αυτοδηλητηρίαση μπορεί να δείχνει διαταραχές  συμπεριφοράς, κατάχρηση ναρκωτικών ουσιών, ή απόπειρα αυτοκτονίας σε μεγαλύτερα παιδιά και εφήβους.  Ορισμένες συνθήκες ψυχικής υγείας (π.χ. κατάθλιψη, γενικευμένη αγχώδης διαταραχή) και οικογενειακές δυσλειτουργίες αυξάνουν τον κίνδυνο για εκ προθέσεως δηλητηρίαση.  Τα έφηβα κορίτσια έχουν οκτώ φορές περισσότερες πιθανότητες από τα εφήβα αγόρια να προβούν σε απόπειρα αυτοκτονίας με εσκεμμένη αυτοδηλητηρίαση, η οποία περιλαμβάνει συνήθως υπερβολική δόση φαρμάκων.

Το σύνδρομο Munchausen by proxy είναι μια μορφή παιδικής κακοποίησης κατά την οποία ο γονέας (συχνά η μητέρα του παιδιού), επιδιώκει την προσοχή από την εκ προθέσεως πρόκληση  διαφόρων ψεύτικων συμπτωμάτων σε ένα παιδί.  Σε ορισμένες περιπτώσεις, ενήλικες με αυτή τη σοβαρή ψυχολογική διαταραχή εκθέτουν το παιδί σε μικρές ποσότητες τοξικών ουσιών. Το σύνδρομο Munchausen by proxy , το οποίο δεν είναι πλήρως κατανοητή ψυχική διαταραχή, είναι μια από τις πιο επιβλαβείς μορφές κακοποίησης των παιδιών αλλά ευτυχώς σχετικά σπάνια.  Όταν υποπτευόμαστε αυτή την διαταραχή, το παιδί απομακρύνεται από το οικογενειακό περιβάλλον  για να μειωθεί ο κίνδυνος δηλητηρίασης και άλλης μορφής κακοποίησης.

Πρόληψη των δηλητηριάσεων
Η πρόληψη είναι ένα σημαντικό μέρος για την αποφυγή της δηλητηρίασης των παιδιών.  Οι γονείς θα πρέπει να κρύβουν  τα πιθανά δηλητήρια (φάρμακα, απορρυπαντικά) μακριά από τα παιδιά, και θα πρέπει να επιβλέπουν τα μικρά παιδιά ανά πάσα στιγμή, για την πρόληψη της δηλητηρίασης.

Περισσότερο από το 50% όλων των δηλητηριάσεων συμβαίνουν μέσα στο σπίτι σε παιδιά ηλικίας κάτω των 6 ετών.  Μέγιστη συχνότητα εμφάνισης των  δηλητηριάσεων της παιδικής ηλικίας συμβαίνει σε παιδιά μεταξύ 1 και 3 ετών.  Μέχρι περίπου την ηλικία των 13,η δηλητηρίαση εμφανίζεται πιο συχνά στα αγόρια παρά στα κορίτσια.  Σε εφήβους και ενήλικες, η δηλητηρίαση είναι πιο κοινή σε γυναίκες.

Ο παιδίατρος θα πρέπει να μιλήσει με τους γονείς για την πρόληψη δηλητηρίασης κατά τη διάρκεια της εξέτασης ρουτίνας, όταν τα νήπια είναι περίπου 6 μηνών.  Έως και 25% των παιδιών που έχουν δηλητηριαστεί από κατάποση μιας τοξικής ουσίας θα έχουν κι άλλη δηλητηρίαση μέσα σε 1 έτος, επειδή οι γονείς  δεν έχουν λάβει επαρκή μέτρα ώστε να αποτρέψουν το παιδί από το να έχει πρόσβαση σε δηλητηριώδεις ουσίες.  Συχνή επανάληψη δηλητηρίασης στο ίδιο παιδί απαιτεί παρέμβαση (π.χ. κοινωνικές υπηρεσίες).
  • Συνηθισμένες  ουσίες που μπορούν να προκαλέσουν δηλητηρίαση στα παιδιά είναι:
  • Υγρά αυτοκινήτου (π.χ. βενζίνη, αντιψυκτικά, υγρά παρμπρίζ).
  • Καλλυντικά και άλλα προϊόντα προσωπικής φροντίδας.
  • Οικιακά προϊόντα καθαρισμού (π.χ. καθαριστικά, απορρυπαντικά πλυντηρίου πιάτων).
  • Μεγάλες δόσεις συνηθισμένων συνταγογραφούμενων φάρμακων (π.χ., αναλγητικά, όπως η ακεταμινοφαίνη, αντιβηχικά, σίδηρος, βιταμίνες κτλ).
  • Ξένα αντικείμενα (π.χ. παιχνίδια, μπαταρίες).
  • Χρώματα και διαλυτικά χρωμάτων.
  • Φυτοφάρμακα (π.χ. εντομοκτόνα, ζιζανιοκτόνα, ποντικοφάρμακα).
  • Φυτά.
  • Μελάνια και είδη γραφείου.
  • Αλκοόλ.
  • Συμπληρώματα διατροφής
  • Φυτικά φάρμακα. 
Αντιμετώπιση της δηλητηρίασης
Εάν κάποιο παιδί έχει καταπιεί μια δηλητηριώδη ουσία, καλέστε το κέντρο δηλητηριάσεων αμέσως στο τηλέφωνο 210-7793777. Εάν το παιδί είναι αναίσθητο ή έχει σπασμούς στην περίπτωση αυτή, καλέστε το 166. Να είστε έτοιμοι να δώσετε τις ακόλουθες πληροφορίες:  την ηλικία και το βάρος του παιδιού, την ουσία που έχει καταποθεί (συνήθως υπάρχει στο μπουκάλι ή στο δοχείο), πριν πόση ώρα έγινε η κατάποση, πόσο ελήφθη, πως το παιδί αισθάνεται εκείνη την στιγμή, το όνομά σας και τον αριθμό τηλεφώνου. Εάν πάρετε οδηγίες να πάει επειγόντως σε νοσοκομείο, πάρτε το δοχείο του δηλητηρίου ή ένα δείγμα της ουσίας μαζί σας.

Θα πρέπει να έχετε διαθέσιμο ένα μπουκάλι σιρόπι ipecavom (εμετικό σιρόπι)  για να προκαλέσετε εμετό, μπορείτε να το προμηθευτείτε χωρίς συνταγή από τα φαρμακεία.  Αλλά δεν πρέπει να το χρησιμοποιήσετε εάν δεν έχετε λάβει σχετική εντολή από το κέντρο δηλητηριάσεων ή κάποιο γιατρό.  Ορισμένες διαβρωτικές χημικές ουσίες, όπως η χλωρίνη, και τα προϊόντα πετρελαίου, όπως η βενζίνη, μπορεί να προκαλέσουν περισσότερη ζημιά εάν προκαλέσουμε εμετό.